ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΕΛΗΝΙΑΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΜΑΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ...

Μάλιστα κύριοι, χαλάει ο κόσμος. Βρέθηκα στο πανηγύρι του Ριζόμυλου (ένα μεσόγειο χωριό μετά την Μεσσήνη, Σάββατο 12 Αυγούστου, με την ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΗ (δεν αστειεύομαι καθόλου) Έφη Θώδη και την επομένη με την ροκ σταρ του είδους (ομιλώ πολύ σοβαρά) Γωγώ Τσαμπά (πο πο πο πο πο πο, θα τρελαθώ) και τα καγκέλια της στη Δυτική Παραλία της Καλαμάτας.

Να σας πω την αμαρτία μου, το κλαρίνο μου πέφτει κομμάτι βαρύ. Τα 7/8 του καλαματιανού κάτι πάνε κι έρχονται, αλλά εκείνα τα 3\4 του τσάμικου δεν αντέχονται. Ομολογώ, βέβαια, προς άφεση ότι βρέθηκα κάποτε σε έναν αρβανίτικο γάμο κοντά στη Θήβα με όλον το γαλαξία επί σκηνής (Βάσω Χατζή, Σπύρος Μπρέμπος και πάει λέγοντας), με τον αειθαλή Λεωνίδα Ζέρβα στο βιολί και τον βιρτουόζο Μάκη Μπέκο στο κλαρίνο και πολύ το διασκέδασα.

Αλλά η καταγωγή των παππούδων μου είναι από την άλλη μεριά του Αιγαίου και μ’ αρέσουν τα σμυρνιώτικα, ο απτάλικος ο αντικρυστός, ο καρσιλαμάς κι ο μπάλος. Και μου λένε ότι τα χορεύω κι ωραία. Όχι σαν τον παππού μου τον Λεωνίδα και τον αδελφό του, αλλά στο περίπου. Και το ωραιότερο πανηγύρι της ζωής μου ήταν εκείνο στην Καλλονή της Λέσβου κάποια χρόνια πίσω με τον καλύτερο βιολάτορα σήμερα στην Ελλάδα, τον Νίκο Οικονομίδη, σε μια βραδιά αξέχαστη όπου θαύμασα τα θαλερά γερόντια του χωριού να χορεύουν καρσιλαμά σε τρίγωνο και ανά τριάδες, όπως δεν το έχω ξαναδεί. Παραλλαγή του τόπου τους, όπως έμαθα αργότερα.

Νίκο Οικονομίδη στην Μεσσηνία δεν έχει. Έχει όμως Παναγιώτη Λάλεζα, Γιώτα Γρίβα και Έφη Θώδη και Γωγώ Τσαμπά. Όπου έγινε ΧΑΛΑΣΜΟΣ. Και που λέτε, με το που βγαίνει η Θώδη, εκεί κατά τις 12.00, ορμάνε ΟΛΟΥΡΜΟ στην πίστα τα ΝΙΑΤΑ και ρίχνουνε έναν ατέλειωτο καλαματιανό ν’ αναστηθεί η ψυχή σου. Το ξέρουνε το άθλημα εκεί, από τους πολιτιστικούς συλλόγους και τα σχολεία τους και είναι άσσοι στο δωδεκάμετρο χοροπηδηχτό. Δικός τους χορός, πανάρχαιος, γέννημα θρέμμα του τόπου τους.

Και να τα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου, μ΄ όλο μαζί το φοιτηταριό, αγόρια και κορίτσια παρέα χέρι με χέρι, σε χορούς κυκλωτικούς, σαν και αυτούς που τραγούδησε ο Νιόνιος, να φτάνουν σε άλλους γαλαξίες.

Και που να μπουν οι μεγάλοι στο χορό; Άντε μια – δυό γύρες, έτσι για το καλό και μετά τέρμα, λαχανιασμένοι πίσω στο τραπέζι. Ο καλαματιανός είναι γρήγορος και θέλει πόδια. Και να, τα παιδιά να μην σταματάνε. Σαν σεληνιασμένα απ’ το γεμάτο φεγγάρι να ιδρώνουνε και να συνεχίζουνε και σταματημό να μην έχουν. Και να γλεντάνε με την ψυχή τους.

Και να καμαρώνουν οι μεγαλύτεροι. Και δώστου μπύρες και άιντε στην υγειά σου.

Το καταχάρηκα. Γέμισα δύναμη κι αισιοδοξία. Κι έδωσα ραντεβού για του χρόνου. Να μας έχει ο Θεός γερούς, πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς…

Διαβαστε ακομα:

 

 

 

Μάλιστα κύριοι, χαλάει ο κόσμος. Βρέθηκα στο πανηγύρι του Ριζόμυλου (ένα μεσόγειο χωριό μετά την Μεσσήνη, Σάββατο 12 Αυγούστου, με την ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΗ (δεν αστειεύομαι καθόλου) Έφη Θώδη και την επομένη με την ροκ σταρ του είδους (ομιλώ πολύ σοβαρά) Γωγώ Τσαμπά (πο πο πο πο πο πο, θα τρελαθώ) και τα καγκέλια της στη Δυτική Παραλία της Καλαμάτας.

 

Να σας πω την αμαρτία μου, το κλαρίνο μου πέφτει κομμάτι βαρύ. Τα 7/8 του καλαματιανού κάτι πάνε κι έρχονται, αλλά εκείνα τα 3\4 του τσάμικου δεν αντέχονται. Ομολογώ, βέβαια, προς άφεση ότι βρέθηκα κάποτε σε έναν αρβανίτικο γάμο κοντά στη Θήβα με όλον το γαλαξία επί σκηνής (Βάσω Χατζή, Σπύρος Μπρέμπος και πάει λέγοντας), με τον αειθαλή Λεωνίδα Ζέρβα στο βιολί και τον βιρτουόζο Μάκη Μπέκο στο κλαρίνο και πολύ το διασκέδασα.

 

Αλλά η καταγωγή των παππούδων μου είναι από την άλλη μεριά του Αιγαίου και μ’ αρέσουν τα σμυρνιώτικα, ο απτάλικος ο αντικρυστός, ο καρσιλαμάς κι ο μπάλος. Και μου λένε ότι τα χορεύω κι ωραία. Όχι σαν τον παππού μου τον Λεωνίδα και τον αδελφό του, αλλά στο περίπου. Και το ωραιότερο πανηγύρι της ζωής μου ήταν εκείνο στην Καλλονή της Λέσβου κάποια χρόνια πίσω με τον καλύτερο βιολάτορα σήμερα στην Ελλάδα, τον Νίκο Οικονομίδη, σε μια βραδιά αξέχαστη όπου θαύμασα τα θαλερά γερόντια του χωριού να χορεύουν καρσιλαμά σε τρίγωνο και ανά τριάδες, όπως δεν το έχω ξαναδεί. Παραλλαγή του τόπου τους, όπως έμαθα αργότερα.

 

Νίκο Οικονομίδη στην Μεσσηνία δεν έχει. Έχει όμως Παναγιώτη Λάλεζα, Γιώτα Γρίβα και Έφη Θώδη και Γωγώ Τσαμπά. Όπου έγινε ΧΑΛΑΣΜΟΣ. Και που λέτε, με το που βγαίνει η Θώδη, εκεί κατά τις 12.00, ορμάνε ΟΛΟΥΡΜΟ στην πίστα τα ΝΙΑΤΑ και ρίχνουνε έναν ατέλειωτο καλαματιανό ν’ αναστηθεί η ψυχή σου. Το ξέρουνε το άθλημα εκεί, από τους πολιτιστικούς συλλόγους και τα σχολεία τους και είναι άσσοι στο δωδεκάμετρο χοροπηδηχτό. Δικός τους χορός, πανάρχαιος, γέννημα θρέμμα του τόπου τους.

 

Και να τα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου, μ΄ όλο μαζί το φοιτηταριό, αγόρια και κορίτσια παρέα χέρι με χέρι, σε χορούς κυκλωτικούς, σαν και αυτούς που τραγούδησε ο Νιόνιος, να φτάνουν σε άλλους γαλαξίες.

 

Και που να μπουν οι μεγάλοι στο χορό; Άντε μια – δυό γύρες, έτσι για το καλό και μετά τέρμα, λαχανιασμένοι πίσω στο τραπέζι. Ο καλαματιανός είναι γρήγορος και θέλει πόδια. Και να, τα παιδιά να μην σταματάνε. Σαν σεληνιασμένα απ’ το γεμάτο φεγγάρι να ιδρώνουνε και να συνεχίζουνε και σταματημό να μην έχουν. Και να γλεντάνε με την ψυχή τους.

 

Και να καμαρώνουν οι μεγαλύτεροι. Και δώστου μπύρες και άιντε στην υγειά σου.

 

Το καταχάρηκα. Γέμισα δύναμη κι αισιοδοξία. Κι έδωσα ραντεβού για του χρόνου. Να μας έχει ο Θεός γερούς, πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς…

Διαβαστε ακομα:

 

ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ Ο ΚΥΚΛΟΣ