Η ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΡΙΑ ΠΡΙΝ ΕΚΑΤΟ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Ξεσπάει ο πόλεμος, αυτός που τον λένε Α΄ παγκόσμιο, και μέσα στους πρώτους νεκρούς είναι ο 28χρονος Ανρύ Αλμάν Φουρνιέ, που πέρασε στην Ιστορία της λογοτεχνίας ως Αλαίν Φουρνιέ. Έγραψε μόνον ένα μυθιστόρημα, που το είχε πολυδουλέψει, «Ο Μέγας Μώλν». Η περίπτωση του παρουσιάζει κάτι το πονετικό. Ένα χωριατόπαιδο από τη Γαλλία, ψιλομελαγχολικό, ανακάλυπτε τον εαυτό του και τον κόσμο διαβάζοντας αλλά και με τις επιλεκτικές γνωριμίες του.

Αυτές είναι οι πόρτες και τα παράθυρα του μυαλού μας, λέω εγώ. Να κάνεις παρέα με άτομα που έχουν κάτι να πουν, κι εσύ με το σουρωτήρι σου, με το εργαλείο σου, το μυαλό σου, αρπάζεις εκείνα που θα σε βοηθήσουν, που θαρρείς πως μπορούν να γρατζουνίσουν τη δική σου σκέψη, για να πας παραπέρα, αφού πετάς το άχρηστο υλικό.

Ο Φουρνιέ είχε πανικοβληθεί με την ισοπεδωτική κατήχηση της καθολικής εκκλησίας, και συνάντησε μια άγνωστη γυναίκα, την οποία ποτέ άλλοτε δεν την ξανάδε. Δεν αντάλλαξε μαζί της ούτε μια λέξη. Η φιγούρα, όμως, αυτής της δεσποινίδας του ενέπνευσε τον Μεγάλο Μωλν, ένα «διήγημα δρόμου», λέω εγώ, εποχής 19ου αιώνα, όπου περιγράφει τα όνειρα της πιτσιρικαρίας, τις σκανταλιές και τις περιπέτειες, τη διάθεση να την κοπανήσουν από το μικρόκοσμο της γενέτειρας τους.