Η ΓΚΛΑΜΟΥΡΙΑ ΘΕΛΕΙ ΑΡΚΟΥΔΙΑ

Λάθος να το λένε Φεστιβάλ Τραγουδιού αυτό της Eurovision. Κατ’ αρχήν δεν παίζει μπάλλα μόνον το τραγούδι. Άσε ότι η σύνθεση, ο στίχος και η μουσική, όπως και η φωνή του τραγουδιστή, δεν έχουν τον πρώτο λόγο.

Γιατί, λοιπόν, να μην το λένε φεστιβάλ χορού; Χοροκίνησης. Κουνήματος. Γιατί να μην το λένε φεστιβάλ ομάδων; Στη σκηνή δεν θα βγει μόνον ο ερμηνευτής του τραγουδιού, αλλά και χορευτές και οργανοπαίκτες, ακροβάτες, τουμπερλεκιστές. Τώρα, το πώς το βγάζει το τραγούδι ο έτσι, η έτσι, με το μικρόφωνο ενώ παράλληλα κτυπιέται, χοροπηδάει, ανεβαίνει σκαλωσιές, κρέμεται από σχοινιά, κάνει τούμπες κι άλλα παρόμοια αρκουδιάρικα, αυτό το αφήνουμε.

Καμμία σχέση η UEFA με την Eurovision, παρ’ ότι η μουσική και το τραγούδι είναι πολύ πιο σοβαρή ιστορία από τη μπάλλα. Η Eurovision, όμως, γελοιοποιεί το φεστιβάλ «τραγουδιού» διότι διαφορετικά θα περιόριζε την εμπορικότητα του show.

Από την άλλη, αν ήταν πράγματι ένα φεστιβάλ τραγουδιού, δηλαδή κάποιες Βόσνιες και Ιρλανδίες, Νορβηγίες και Τουρκίες, Αζερμπαϊτζάν και Ισπανίες, παρουσίαζαν εθνική μουσική, τραγούδια της παράδοσης τους, το έργο θα μετατρεπόταν σε λαογραφικό, μουσειακό και θα έχανε τη γκλαμουριά του.

Διαβάστε ακόμα:

Η Κοντσίτα και η Ντάνα