ΑΔΙΑΒΑΣΤΟ ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Σιγά που θα ψαχτώ και θα τρελαθώ για το πόσα ψάρια έπιασε χθες η πρώτη μέρα της Eurovision. Καμιά περιέργεια. Έχουμε και μια ηλικία, με τα χρόνια λιγοστεύει το καντήλι, άρα δεν ξοδεύεσαι σε ανοησίες. Απλά αναφέρω ότι πέρυσι το έργο πέρασε σχεδόν στο ντούκου. Στην σκιά και μακριά του survivor. Μην ακούω τη μαλακία ότι έλειψαν τα... καλά τραγούδια. Παρακαλώ. Στην Eurovision ουδείς περιμένει να ακούσει… τραγούδια. Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια «τραγούδια».

Eurovision, για να κάνουμε ταμείο, πρώτα είναι τα φωτιστικά, τα εφέ, γυμνό, δήθεν χορός, κούνημα, μακιγιάζ, ρούχο, κόμμωση, όχι το τραγούδι. Να στο πω αλλοιώς. Η τύχη ενός ''τραγουδιού'', το οποίο σίγουρα θα ξεχαστεί μετά από μια εβδομάδα, την επηρεάζει κυρίως η... σκηνοθετική επιμέλεια της παρουσίας του, όχι τόσο το ίδιο το άσμα, αλλά και η ''ερμηνεία'' του τραγουδιστή.
Ντροπή της Ευρώπης είναι η Eurovision. Και ντροπή της μουσικής. Να ξέρουμε τι λέμε. Και να τα λέμε. Αυτός, όμως, είναι ο κόσμος, ο σημερινός και μοντέρνος, διεθνοποιημένος και παγκοσμιοποιημένος. Να έχει χρόνο και διάθεση να παρακολουθεί ένα τίποτα. Ένα show χωρίς περιεχόμενο. Ένα θέαμα από το οποίο δεν έχει να σου δώσει τίποτα.

Μη μιλάμε για ποιότητα, λοιπόν. Συμβαίνει το εξής. Ανύπαρκτος συνθέτης, πιθανότατα, με τραγουδάκι κλεμμένο, πιθανότατα, που θα το πει άγνωστη και άφωνη, η οποία δεν θα κάνει καριέρα. Κι όμως πιθανότατα, να πάρουν την πρώτη θέση. Τη δεύτερη θέση, πιθανότατα. Και το βραβευμένο τραγουδάκι, πιθανότατα, να μη γίνει ποτέ σουξέ. Έχει προκύψει αρκετές φορές.

Διαβάστε ακόμα:

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΖΗΝΑ ΚΟΥΤΣΕΛΙΝΗ