ΟΙ ΜΠΑΜΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΣΟΛΙΑ ΤΙ ΝΑ...ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ

Ξεκίνησε ήδη η νέα τηλεοπτική σαιζόν. Ευκαιρία να απολαύσουμε υψηλή κριτική για μια σαχλαμάρα. Όπως το λέω. Κουλτουριάρικα σχόλια για εκπομπές άξιες για γιαούρτωμα. Όπως το λέω. Τι έχεις να πεις περί τούτου.

Σοβαροί υποτίθεται δημοσιογράφοι, αξιόλογες υπογραφές, και ασχολούνται κριτικά με τηλεοπτικά προϊόντα για πέταμα. Πρεμιέρες σε νέα κόλπα παρουσιαστών, το απόλυτο τίποτα. Κι όμως. Γράφουν οι αρμόδιοι συντάκτες π.χ. ότι η εκπομπή δεν τους ικανοποίησε. Ότι έλειπε εκείνο και το άλλο. Ότι το πρόγραμμα με πάνελ ή όχι, τηλεπαιχνίδι, κωμική σειρά, κάνει κοιλιά. Ότι μιμείται άλλη εκπομπή. Διάφορα τέτοια.

Δεν μιλάμε για ένα αξιόλογο, για ένα κλασικό έργο που ανεβαίνει στο θέατρο και η παράσταση έχει επιτυχία, αποτυχία. Αυτό, ναι, αξίζει της κριτικής.

Βγαίνει στον αέρα εκπομπή με απώτερο στόχο να 'ναι όσο γίνεται γελοία, διότι μόνο έτσι θα γράψει θεαματικότητες, διότι σε τέτοιο ελεεινό κοινό απευθύνεται. Και ο τηλεοπτικός κριτικός επισημαίνει τα στραβά και ανάποδα. Έχει... καθήκον, υποχρέωση επαγγελματική. Φαιδρό. Σουρεαλιστικό.

Η κριτική ένα νόημα έχει. Μια σκοπιμότητα. Να ανεβάσει το επίπεδο όχι μόνο των θεατών, αλλά και των δημιουργών. Συγγραφέων, σκηνοθετών, ηθοποιών, όλων των συντελεστών ενός καλλιτεχνικών δρώμενων. Αυτά που λέμε τι... σχέση έχουν με το 90% των τηλεοπτικών προϊόντων; Στη ντόπια αγορά των καναλιών δεν ψάχνονται για ποιότητα. Απεναντίας! Τους ενδιαφέρει το σκουπιδαριό.

Κριτική, λέει. Να αντιληφθούν οι μπάμιες και τα φασόλια που αποτελούν το τηλεοπτικό κοινό περί τίνος πρόκειται.

Διαβάστε ακόμα:

Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ... ΕΥΤΥΧΗΣ