ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΜΟ
Ο Θέμος Αναστασιάδης ήταν άτομο χαρισματικό. Ταλαντούχος. Μάστορας στη δουλειά. Και με αφορμή το θάνατό του το 2019, σα σήμερα 22 Ιανουαρίου, βρίσκω την ευκαιρία να πω τη μεγάλη απορία μου. Πρώτα, όμως, να αναφερθώ στο μαστοριλήκι, στο ταλέντο του...
... Όλοι μας κάνουμε μια δουλειά. Δημοσιογράφος, υδραυλικός, δικηγόρος, σερβιτόρος, ποδοσφαιριστής, γιατρός, δάσκαλος, επιπλοποιός. Υπάρχει η κατηγορία εκείνων που αγαπάνε, στα όρια της λατρείας τη δουλειά τους. Άλλοι που δεν δένονται, δεν ταυτίζονται συναισθηματικά και υπαρξιακά με το επάγγελμα τους.
Οι ταλαντούχοι είναι άλλη κατηγορία αυτή. Μιλάμε για τα μαστόρια. Να το δεχθούμε, πως η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν είναι κλάση στη δουλειά τους. Δεν γεννήθηκαν να είναι π.χ. γεωπόνοι ή αεροπόροι, αρχαιολόγοι ή μηχανολόγοι. Ο Θέμος Αναστασιάδης, λοιπόν, ήταν πολύ δυνατός στη δουλειά του. Δημοσιογραφάρα. Το λέω αλλοιώς. Παίρνεις δέκα, 20, 40 δημοσιογράφους και τους ζητάς να κάνουν ένα ρεπορτάζ ή να γράψουν ένα άρθρο στην ειδικότητα τους, στον τομέα τους. Το κείμενο με την υπογραφή του Αναστασιάδη θα ήταν στα σίγουρα το καλύτερο. Μακράν.
Να, που είχε κολλήσει για χρόνια η απορία μου. Γιατί αυτό το βαρύ πυροβολικό στη δουλειά, ο Θέμος, ξοδευότανε στο ραδιόφωνο με σαχλαμαρίτσες υπέρ τον Ολυμπιακού ως άλλος Τάκης Τσουκαλάς. Γιατί στην τηλεόραση, έχοντας δίπλα του ημίγυμνα κορίτσια, καταπιανότανε με εντελώς ανάλαφρα θεματάκια της showbiz. Και έβγαινε στο γυαλί με περίεργη κόμμωση και κάτι δήθεν αστειάκια γραμμένα σε μπλουζάκια.
Στην απορία μου. βέβαια, έδωσα τελικά απάντηση και πλούτισα τη ματιά μου στον αιώνιο άνθρωπο.
Διαβαστε ακομα: