ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΕΛΠΙΔΕΣ, ΟΝΕΙΡΑ, ΟΡΑΜΑΤΑ...

Και ο δημοσιογράφος παίζει μπάλα στην κοινωνία. Όπως ο αστυνομικός, ο γιατρός, ο δικαστικός, ο εκπαιδευτικός, ο γιατρός, ο πολιτικός. Ο δε ρόλος του δημοσιογράφου δεν είναι αυτός του κομπάρσου, ούτε του θεατή. Απεναντίας, το μέσο και ο λειτουργός του, εκδότης ή δημοσιογράφος δικαιώνουν επί της ουσίας την παρουσία τους αν είναι παρεμβατικοί.

Οι δημοσιογράφοι, όμως, κάνουν το κορόιδο. Δεν κάνουν, δηλαδή, αισθητή την παρουσία τους. την επαγγελματική και κοινωνική. Αυτό είναι γεγονός. Και από δεκαετία σε δεκαετία το πράμα χειροτερεύει. Όλο και απουσιάζει η αληθινή δημοσιογραφία. Φταίνε οι δημοσιογράφοι; Δεν νομίζω. Ακόμα κι αν ισχυριστεί κανείς ότι πράγματι η δημοσιογραφία είναι κρυμμένη, και δεν έχει άδικο, η ευθύνη δεν βαραίνει αποκλειστικά τους δημοσιογράφους. Όχι, βέβαια. 

Η κοινωνία έχει ανάγκη τον ευσυνείδητο γιατρό. Τον καταρτισμένο εκπαιδευτικό. Τον τίμιο δικαστικό. Τον αδιάφθορο αστυνομικό. Τον υπεύθυνο πυροσβέστη. Τον εξυπηρετικό δημόσιο υπάλληλο. Μην κρίνουμε μόνο τη μια πλευρά, τον επαγγελματία, τον λειτουργό, όπως θες να τον πεις. Κρίνεται και η πουτάνα. Την πληρώνεις και φεύγεις απόλυτα ικανοποιημένος από το μπουρδελόσπιτο. Η άλλη, όμως, πήρε τα φράγκα, σήκωσε βαρετά τα πόδια, τέλος πάντων έκανε χωρίς κέφι τη δουλειά. 

Περί δημοσιογραφίας. Δεν την θέλουν. Είμαστε μια κοινωνία που δεν αντέχουμε την αλήθεια. Δεν γουστάρουμε από τον άλλον να χώσει το μαχαίρι εκεί που πονάμε. Μα, δεν πονάμε! Δεν είναι απαραίτητη η εγχείρηση. Άσε το ότι παραπονιόμαστε, μια χαρά είμαστε. Έχουμε παράπονα από τα κόμματα, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση αλλά απ' αυτούς θέλουμε την... ελπίδα, το... όνειρο, το... όραμα. Θέλουμε και το αποτέλεσμα, όμως χωρίς την ουσία του, το περιεχόμενο του.

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥΝΟΥ