ΟΣΚΑΡ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΒΑΤΟΜΟΥΡΟ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης

Αν η Ελλάδα δεν ήταν πέρασμα για την Ευρώπη, είναι ζήτημα αν θα την προτιμούσαν οι πρόσφυγες ακόμη και ως προσωρινό προορισμό. Για τελικό προορισμό δεν γεννάται ζήτημα όταν, άλλες χώρες χωρίς καμία συγγένεια, όπως η Ελλάδα, με τον Ξένιο Δία, τους προσφέρουν – τους προσέφεραν για την ακρίβεια, πριν τους κλείσουν κατάμουτρα την πόρτα- ελκυστικότερα πακέτα φιλοξενίας. Δεν αστειεύομαι. Το ...έπος της Ειδομένης θα μείνει στην ιστορία σαν η μεγάλη αποκάλυψη των δυνατοτήτων της Ελλάδος να περιθάλψει ασθενείς και οδοιπόρους.

Οι εικόνες με τα λασπόλουτρα των προσφύγων στους καταυλισμούς, κάνουν το γύρο του κόσμου σαν η απάντηση στην εισήγηση να δοθεί νόμπελ στους νησιώτες μας, για την ηρωική ομολογουμένως προσπάθεια να ανακουφίσουν τους επισκέπτες.

Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι αν μία χώρα, σχεδόν ανύπαρκτη σαν κρατική οντότητα και ανίκανη να εξασφαλίσει στους πρόσφυγες στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης, μπορεί να διεκδικεί για μία μερίδα υπηκόων της την ανώτατη αυτή τιμητική διάκριση.

Η απόσταση που χωρίζει το επίσημο κράτος από τους πολίτες του όσον αφορά τη στάση τους των δύο πλευρών απέναντι στους πρόσφυγες, είναι ίδια με την απόσταση που χωρίζει έναν ηθοποιό που πήρε το Όσκαρ καλύτερης ερμηνείας, με τον σκηνοθέτη του που του απονεμήθηκε το χρυσό βατόμουρο. Προσέξτε τώρα γιατί οι πρόσφυγες προτιμούν τη Γερμανία και για ποιο λόγο παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα για να φτάσουν στη χώρα αυτή.

Η Γερμανία, λοιπόν έχει το ευνοϊκότερο νομικό σύστημα, που εγγυάται ασφάλεια και κράτος πρόνοιας, ελεύθερη πρόσβαση στην εκπαίδευση και τη φροντίδα υγείας, καλύτερες οικονομικές συνθήκες, αυξημένες προοπτικές ανεύρεσης εργασίας. Οι πρόσφυγες μπορούν να παραμένουν στα Κέντρα Υποδοχής μέχρι 3 μήνες. Αν οι υφιστάμενες υποδομές δεν επαρκούν (ο καθένας δικαιούται 6,5 τ.μ. χώρου), χρησιμοποιούνται κοντέινερ, σκηνές, παλιά στρατόπεδα, νοσοκομεία, κάμπινγκ, παλιά σούπερ μάρκετ ή καράβια για την προσωρινή φιλοξενία τους.

Μετά την παρέλευση των τριών μηνών, μεταφέρονται σε κοινοτικά κέντρα (community centres), την ευθύνη των οποίων έχουν ιδιωτικές εταιρείες ή φιλανθρωπικά ιδρύματα, ανάλογα με το κρατίδιο όπου προωθούνται οι πρόσφυγες, αφού δεν έχουν δικαίωμα ελεύθερης επιλογής του τόπου κατοικίας.

Στη Γερμανία οι πρόσφυγες δικαιούνται τροφή, στέγη, θέρμανση, ένδυση, κάλυψη των βασικών τους αναγκών και παροχή κάποιων καταναλωτικών αγαθών. Τους δίνεται, επίσης, μηνιαίο «χαρτζιλίκι», ύψους 143 ευρώ για τους ενήλικες και 85-92 για κάθε παιδί. Η πρόσβαση στο σύστημα υγείας είναι περιορισμένη την πρώτη τετραετία, εκτός επειγόντων περιστατικών και περιπτώσεων εγκυμοσύνης, όπου η πρόσβαση στην περίθαλψη είναι απεριόριστη.

Η ελεύθερη πρόσβαση στην αγορά εργασίας ανοίγει μετά τους τρεις μήνες παραμονής στη χώρα – δίνεται, ωστόσο, προτεραιότητα στους Γερμανούς ή τους κατοίκους άλλων χωρών-μελών της Ε.Ε.

Μετά την έγκριση της αίτησης για άσυλο, οι πρόσφυγες θα λάβουν άδεια παραμονής περιορισμένου χρόνου, συνήθως για μία τριετία. Με αυτήν, μπορούν στη συνέχεια, να φέρουν την οικογένειά τους. Τότε, αποκτούν τα ίδια δικαιώματα με τους Γερμανούς πολίτες στο κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα, δικαιούνται πρόσβαση στο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, λαμβάνουν επιδόματα τέκνων και ανατροφής τους, καθώς και μικρά χρηματικά ποσά για τη διευκόλυνση της ενσωμάτωσής τους, εντάσσονται σε τμήματα εκμάθησης της γερμανικής γλώσσας. Για τα παιδιά τους, η φοίτηση στο σχολείο είναι υποχρεωτική μέχρι την ηλικία των 16.

Είπατε τίποτε;

Διαβάστε ακόμα:

Αλήθειες που τρυπάνε κόκκαλα για τους πρόσφυγες