ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ

Γράφει η Amodini Κωστάκη

Ποια η διαφορά ανάμεσα στη Νίκαια και στο Χαλέπι;
Ποια η διαφορά του τρόμου που έρχεται ξαφνικά και του τρόμου που αυξάνεται γεωμετρικά μέσα στον χρόνο;
Ποια η διαφορά ανάμεσα στα θύματα της Ευρώπης και στα θύματα των άλλων ηπείρων;
Ποια η διαφορά αναμεσα σ' εμάς και σ' αυτούς;
Τι χωρίζει την Λέρο, το Ελληνικό, τους πρόσφυγες από τους Ελληνες που ζουν εκεί;
Τι μας κρατάει στην Ευρώπη και τι μας ενώνει μαζί της;

Η πρώτη μου σκέψη όταν έγινε η επίθεση στους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη παλιά ήταν: " τώρα ξέρετε πως νιώθουν οι άλλοι λαοί..." , χωρίς συναίσθημα, κενό, όπως ακριβώς, πολύ αργότερα είδα το Ground Zero...Λατρεύω τη Νέα Υόρκη, λατρεύω και την Βηρυττό.

Η Νέα Υόρκη για μένα ήταν ο πρώτος ορισμός που έδωσα στην ελευθερία. Και η Βηρυττός η αφορμή για την πρώτη συνειδητή πολιτική μου επιλογή. Οσο και η βεβαιότητα ότι η Ευρώπη είναι το Σπίτι μου, στη μεγάλη Συνοικία που λέγεται Γαία.

Tώρα βρισκόμαστε σ' ένα Σημείο Μηδέν στην Ευρώπη.
Η Ευρώπη δεν είναι πια η ίδια μ'αυτήν που ξέραμε.
Με την ανοχή μας, με την αδιαφορία μας, συμβάλλαμε στην δημιουργία δυο τεράτων: της ασυδοσίας των πολιτικών και των corporations και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού.

Ποια η διαφορά από τον Μεσαίωνα; Απ' τις Σταυροφορίες;
Και τον Σαλαντίν;

Μέσα σε 1000 χρόνια μόνο τεχνολογικά άλματα καταφέραμε να κάνουμε και να ρίχνουμε έξυπνες βόμβες, που τις αντιμετωπίζουν άνθρωποι-βόμβες....

Που είναι το φως και η αγάπη εδώ και τώρα; Που είναι η ειρήνη πάνω όπως και κάτω, μέσα όπως και έξω;

Σ' αυτους τους καιρούς ζούμε και αυτή είναι η πρόκληση μας.
Η σιωπή μας είναι πιο ηχηρή από τις γοερές κραυγές των ΜΜΕ και η μη-δράση μας είναι ο σπόρος που δεν καίγεται στα ερείπια των εκρήξεων σε όλο τον πλανήτη...

Διαβάστε ακόμα:

Μολύνθηκαν στην αμερικάνικη πρεσβεία