ΚΩΣΤΑΚΗΣ, ΜΕ ΜΠΑΡΜΠΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΩΝΗ

Γεννιέται με το όνομα Καραμανλής. Αυτό και μόνο αρκεί για να περάσει στα τελικά της διαδρομής που οδηγεί στην πρωθυπουργία. Με τέτοιο όνομα το παιδί δεν χρειάζεται εξετάσεις. Το ίδιο αν λέγεται Παπανδρέου, Το άλλο βαρύ όνομα πολιτικού που ο ίδιος έστησε κόμμα.

Κόμματα γίνονται πολλά. Όλα σχεδόν πάνε αδιάβαστα. Ξεχνιούνται. Γιατί οι κομματάρχες ήταν Β' και Γ' εθνικής. Μιλάμε για κομματάρχες που έστησαν μαγαζί προσωπικό, όπως ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου και όχι απλά έκαναν πρωταθλητισμό, αλλά έγιναν και πρωθυπουργοί.
Γεννιέται, λοιπόν, ένας μπούλης με το όνομα Καραμανλής και είναι Κωνσταντίνος κι αυτός! Επειδή, όμως, ο μπάρμπας είναι Κωνσταντίνος, ο ανηψιός βγήκε στην πιάτσα ως Κώστας. Καθόλου περίεργο να φτάσει να τον λένε Κωστάκη.
Τελικά ο μπούλης, ο Κωστάκης έγινε πρωθυπουργός. Πρώτα τον έκανε αρχηγό το κόμμα. Λόγω ονόματος αρχηγός στη θέση του αρχηγού. Και ο λαός, ο γίγας λαός έκανε πρωθυπουργό τον γιο του Αλέκου, ενός από τα αδέλφια του εθνάρχου.

Τίποτα δεν αποκλείεται. Να πάρει σειρά ένας ακόμα Καραμανλής. Έτσι, να τριτώσει το πράμα, όπως με τους Παπανδρέου. Ο παπατζής Γεώργιος. Ο γιος του, ο απατεώνας Ανδρέας. Και ο εγγονός του Γεωργίου, ο Γιώργος, ο Γιωργάκης ή George.

Ο Κώστας Καραμανλής γεννήθηκε σα σήμερα 14 Σεπτεμβρίου, το 1956. Πολιτικά, δυστυχώς δεν έχει πεθάνει. Γιατί; Επειδή ακόμα πουλάει το... όνομα του. Του θείου του το όνομα, του Κωνσταντίνου. Να, γιατί δεν σταματάνε τα σενάρια επιστροφής του.
Επιτέλους, ρε! Σταματείστε, ρε!!! Δεν έχετε κάτι άλλο να γράψετε, το καταλαβαίνω. Το παρατραβάτε, ρε μάγκες, με τον πεθαμένο. Μέσα σε κάσα κομματική βρίσκεται, κι αντί να του ρίχνουν μια χούφτα χώμα, όπως αρμόζει στους πολιτικά νεκρούς, σε κάθε ευκαιρία προσπαθουν να του βγάλουν τα σάβανα από πάνω του.
Κάτι λέει αυτό. Κάτι δείχνει. Να κρατάνε ζωντανό δημοσιογραφικά, επικοινωνιακά, πολιτικά ένα πτώμα, έναν τελειωμένο που έχει κλείσει, έχει διπλοσφραγίσει τον κύκλο του. Και μιλάμε για τον πρωθυπουργό που έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη γιατί η χώρα έπεσε στο λάκκο με τα φίδια.

Κι όμως. Η λατέρνα βαράει πάντα στο τι σκέπτεται ο Κώστας, στο τι πρόκειται να κάνει, τι λέει στους συνεργάτες του. Αμάν πια! Το 'χουν παραξεφτυλίσει τα μήντια. Και οι... καραμανλικοί πολιτικοί. Όλες οι κομματικές πατσαβούρες, νυν και πρώην, που κάνουν παιχνίδι φορώντας το φερετζέ του... καραμανλισμού.
Θυμάμαι τον Κωστάκη Καραμανλή στο γήπεδο όταν η Ελλάδα κατακτούσε το Ευρώ το 2004. Έκανε στη συνέχεια κάτι ως πρωθυπουργός για την εθνική; Τίποτα. Έκανε κάτι για το ποδόσφαιρο; Τίποτα. Τι, λοιπόν, να τους κάνω τους πανηγυρισμούς του; Αγαπάει, λέει, την εθνική ομάδα. Αυτό δεν λέει κάτι. Τίποτα δεν λέει.

Γνωστός βάζελος ο Καραμανλής. Αυτό δεν είναι κακό. Ούτε ότι είχε άποψη ως προπονητής της εξέδρας. Πάντα διαφωνούσε και, με χαρτί και μολύβι, έδειχνε στους συνεργάτες του πως πρέπει να παίζει ο Παναθηναϊκός. Ρε, σε ποιους πέφτουμε! Λάθος, κυρίες και κύριοι. Αυτούς θέλουμε. Αυτοί μας αξίζουν.

Διαβάστε ακόμα:

ΤΑ ΒΡΩΜΙΚΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ