ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ 1967

Σήμερα είναι η μαύρη επέτειος της 21ης Απριλίου, ημέρας ντροπής για την μεταπολεμική Ελλάδα. Αυτό λες, ότι μας ντροπιάζει ως χώρα και ως Έλληνες, όταν επίορκοι αξιωματικοί, μάλιστα χωρίς λόγο, δήθεν για τον ανύπαρκτο κομουνιστικό κίνδυνο, το 1967, μας πρόδωσαν και μας διέσυραν παγκόσμια. Ότι είμαστε μια κοινωνία, ένα κράτος σε επίπεδο ακόμα τρίτου κόσμου, αφου ο εθνικός στρατός υποτάχθηκε σε τρία νούμερα. Σκέτα νούμερα ήταν οι γραφικοί Παπαδόπουλος, Παττακός και Μακαρέζος.

Για την επέτειο, λοιπόν, του στρατιωτικού, πιο σωστά παραστρατιωτικής ομάδας, πραξικοπήματος, λες την αλήθεια. Και την λες πολιτικά. Όχι ποδοσφαιρικά, όπως κάνουν οι πρόεδροι των κομμάτων. Λες, δηλαδή, πόσο άδεια, πόσο ανίκανη ήταν η Ελλάδα δυο δεκαετίες και μετά τον πόλεμο, μπροστά στον κίνδυνο να γίνει δικτατορία από τους προδότες στρατηγούς, τους οποίους τελικά έπιασαν κώτσο οι προδότες συνταγματάρχες.

Δεν μιλάς πολιτικά όταν μόνο κατηγοράς τους χουντικούς. Μιλάς ποδοσφαιρικά. Ο πολιτικός λόγος είναι ποδοσφαιρικός όταν εξαντλείται στον αντίπαλο, στους ελεεινούς χουντικούς. Πολιτικά μιλάς όταν προσεγγίζεις υπεύθυνα το γεγονός, το πόσο άνετα και σε λίγες ώρες, χωρίς καμιά αντίσταση επώνυμη και ανώνυμη ένα τρίο Στούτζες των ενόπλων δυνάμεων έπιασε από τα αχαμνά μια ευρωπαϊκή χώρα. Πολιτικά μιλάς όταν επισημαίνεις τις αδυναμίες του λεγόμενου πολιτικού συστήματος απέναντι στο χουλιγκανισμό των όποιων κρατικών λειτουργών.

Λόγω της ημέρας τα κόμματα, λες και είναι Θύρες οργανωμένων οπαδών, απλά καταδικάζουν τους απριλιανούς αξιωματικούς κι έτσι θαρρούν ότι επιτελούν το καθήκον τους στο όνομα της δημοκρατίας. Μαγκιά. Εμεις οι πολιτικοί δεν φταίμε, τα κόμματα μας λειτουργούσαν άψογα, δεν ήταν καφενεία και τα στελέχη μας ούτε νομιμοποίησαν, ούτε υπηρέτησαν τη δικτατορία. Άντε, ρε, κάντε καμιά άλλη δουλειά.

Διαβάστε ακόμα:

Η ΑΝΟΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΠΡΟΚΟΠΗ