ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΑΚΗ

Μαγκιά. Είπαν ''κρατιστή'' εκείνον που θεωρεί αναγκαιότητα το κράτος. Και στο χαρακτηρισμό ''κρατιστής'' έχουν προσδώσει πολιτική μαυρίλα. Ότι είναι αντιδραστικός ο κρατιστής. Αντιλαϊκός. Σκοταδιστής.

Με τις λέξεις κάνουν παιχνίδι στην πολιτική. Με τους χαρακτηρισμούς. Με τις ταμπέλες. Έχει γίνει δουλειά 150 χρόνια. Δεν αγνοείται η επένδυση ενάμισυ αιώνος στη λέξη π.χ. αριστερός. Ο οποίος αριστερός είναι ο απόλυτα κρατιστής. Ο κατ΄εξοχήν κρατιστής. Κι όμως, από τη μια δυσφημείται η έννοια κρατιστής, από την άλλη η έννοια αριστερά έχει στολιστεί αρχαγγελικά.

Το κράτος είναι ανάγκη, δεν είναι ιδεολογία. Έτσι ή αλλοιώς η ύπαρξη του κράτους είναι απαραίτητη. Και άσχετη με το πολιτικό γίγνεσθαι σε μια χώρα. Άρα, εάν ένας λαός, λόγω της λεχριστοσύνης του, είναι αδύναμος να κατανοήσει τη χρησιμότητά του κράτους, αντί να μας ζαλίζει τον έρωτα, ας καταργήσει το κράτος του. Αν θεωρήσουμε σαν κράτος το καφενειακή εικόνα που δίνει η Βουλή του, η αστυνομία του, τα πανεπιστήμια του, οι φυλακές του, ότι εκφράζει κρατική λειτουργία, κρατική εξουσία.

Στην Ελλάδα ο κόσμος, δεν εννοώ τη λεγόμενη σιωπηλή πλειοψηφία ή μειοψηφία, αντιμετωπίζει το κράτος όπως ο χούλιγκαν την αντίπαλη ποδοσφαιρική ομάδα, με την οποία βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο.

Το είπαν κράτος, που σημαίνει δύναμη. Δεν το είπαν Ροχάλα, ούτε Τζατζήκι και Σκουπίδι. Δεν γίνεται να κυκλοφορεί κράτος αξιόπιστο και αξιοσέβαστο και να του πιάνει ο άλλος τα οπίσθια. Ήξεραν πολύ καλά πώς να ονοματίζουν κάθε πράμα οι αρχαίοι Μέγιστοι…, μην τους πούμε και Έλληνες, και τους μπερδέψουμε με κάποιους σημερινούς, οι οποίοι στον καθρέπτη αντικρύζουν διαφορετικό τον εαυτό τους.

Το κράτος, λοιπόν, για να κάνει τη δουλειά σου χρειάζεται δύναμη, το ένα. Και το άλλο, ο πολίτης να δίνει στο κράτος. Έτσι πάει. Πρώτα στα παίρνει το κράτος και μετά προσφέρει σερβίς σε υγεία, παιδεία, ασφάλεια, οτιδήποτε.

Οι νεοέλληνες δεν θέλουν κράτος. Δικαίωμά τους. Αυτό δεν είναι το περίεργο. Το παρανοϊκό είναι γιατί συντηρούν το κράτος. Γιατί το διατηρούν. Μια ζωή, όχι μόνο όταν τους πιάνει πάρκινσον στο δωδεκαδάκτυλο, τα ‘χουν με το κράτος, το οποίο θεωρούν άδικο, ανίκανο, πουλημένο, άπονο, αντιλαϊκό. Στην πραγματικότητα, οι αντικυβερνητικές εκδηλώσεις, οι κομματικές αντιδράσεις, οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις, οι κοινωνικές αναταραχές, τα πάντα όλα κουβαλούν το γονίδιο αντικρατισμού. Δεν οφείλονται, δηλαδή, σε παράπονα, σε αδυναμίες του κράτους, σε ελλείψεις του.

Μια παρατήρηση είναι αρκετή. Στα δέκα χρόνια του μνημονίου οι λαϊκές κινητοποιήσεις ήταν πολύ μικρότερου βαθμού σε σύγκριση με το παρελθόν. Οι διεκδικήσεις ήταν πιο αγωνιστικές τις πρώτες τρεις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, διότι όλα τα κόμματα συμφωνούσαν ότι ο λαός υποφέρει.

Στην Ελλάδα περισσότερο από κάθε άλλη χώρα στη δύση οι πολίτες δεν έχουν συμπεριφορά φορολογούμενου, αλλά μέλους της Θύρας 7. Γι’ αυτό ο αρχηγός του κόμματος, αυτός που γίνεται πρωθυπουργός, πολιτεύεται σαν αρχηγός της Ορίτζιναλ, της Θύρας 13. Μη ξεχνιόμαστε. Από το 1959 το κυρίαρχο πολιτικό σύνθημα εν Ελλάδι είναι το «Αλλαγή». Πρώτος τον λίθον βαλέτω ο Γεώργιος Παπανδρέου. Αυτός λανσάρισε τη μαγική πρέζα. Αλλαγή.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, γιος του παπά-Ανδρέα, πατέρας του Ανδρέα Παπανδρέου, γεννήθηκε Φεβρουάριο του 1888 και πέθανε σα σήμερα πρώτη Νοεμβρίου, το 1968. Ήταν διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ελευθερίου Βενιζέλου και έγινε ο πρώτος μετακατοχικός πρωθυπουργός(1944-45), τότε κέρδισε τον... τίτλο του ''παπατζή''.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο γιος του Γεωργίου, τα έδωσε όλα με το σύνθημα «Αλλαγή» και μίλησε κατ’ ευθείαν στην ψυχή του μεταοθωμανικού Έλληνα ποντάροντας στο αντικρατισμό του. Η «Αλλαγή», που εκφράζει την απόλυτη αντιπαλότητα στα όρια του εχθρικού μίσους έναντι κάθε έννοιας κράτους, ήταν το κεντρικό σύνθημα και του εγγονού, του Γιώργου Παπανδρέου, στις εκλογές του 2009. Στη φώτο, η πρωθυπουργική τριπλέτα των Παπανδρέου, από τον Γεώργιο έως τον Γιώργο, αφού μεσολάβησε ο Ανδρέας.

Διαβάστε ακόμα:

ΜΑΣ ΕΜΑΘΕ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΒΙΒΛΙΑ