Είναι καμπούρης. Έτσι γεννήθηκε. Με καμπούρα. Πιθανόν να του βγήκε στο δρόμο, να μην απέκτησε το κουσούρι από την κοιλιά της μανούλας του. Καμπούρης είναι, πάντως. Και σε ρωτάω. Αν τον ξεβρακώσεις. Όλα, ρε, να του τα βγάλεις και να τον ντύσεις απ’ την αρχή. Μ’ άλλα ρούχα. Θα του φύγει η καμπούρα;
Το παραμύθι που αμολάνε οι πονηροί της πιάτσας. Να διαλυθεί το κόμμα, να φτιαχτεί ένα καινούργιο. Και τι θα γίνει μ’ αυτό; Θα φύγει η καμπούρα του κόσμου;
Την έχει ο άλλος την καμπούρα; Ο κόσμος την κουβαλάει. Το κόμμα, το κάθε κόμμα, όλα τα κόμματα θέλουν δεν θέλουν καμπουριάζουν, δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, διότι απευθύνονται σε κοινωνία με ολοφάνερη καμπούρα.
Δεν είναι το κόμμα, το κάθε κόμμα που προκαλεί την καμπούρα στον κόσμο, που τον καμπουριάζει. Όποιος το ισχυρίζεται αυτό είναι εκτός πραγματικότητας. Δεν έχει παρατηρηθεί στην Ιστορία το φαινόμενο ο κόσμος, έστω ένα μικρό του κομμάτι του, να πήγε πάσο κάποιο κόμμα, να πειθάρχησε στην πολιτική καθοδήγηση κόμματος, ακόμα κι ενός κόμματος που δεν κάνει πρωταθλητισμό. Ποτέ. και πως θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, όταν οοοοόλα τα κόμματα προσκυνούν την καμπούρα του κόσμου.
Όλα τα κόμματα, και τα νέα κόμματα που ξεφυτρώνουν, μια αγωνία έχουν. Να τα ελεήσει κι αυτά η καμπούρα του κοσμάκη. Έστω ένα κομμάτι από την καμπούρα του γίγαντα λαού. Όχι εκείνη του κακάσχημου και θεόκουφου κωδωνοκρούστη της Παναγίας των Παρισίων (φώτο). .
Διαβαστε ακομα:
