ΤΟ ΜΑΝΤΟΛΑΤΟ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Τι θα πει «κεντροαριστερά»; Τίποτα δεν θα πει. Μια ακόμα ταμπέλα είναι. Και όποιος… αναλύει το νόημα και το περιεχόμενο, την ουσία και το συμβολισμό της εν λόγω παπαριάς που λέγεται κεντροαριστερά, είναι μούσμουλο. Σκέτο μούσμουλο. Επιεικώς. Αν τώρα θέλουμε να κρίνουμε αυστηρά τον αναλυτή, τότε θα πούμε ότι είναι απατεώνας και σε πιο μούσμουλα από τον ίδιον απευθύνεται.

Στην πολιτική γίνεται παιχνίδι με τις ταμπέλες, διότι αυτές πουλάνε. Μασάει ο άλλος. «Είμαι αριστερός» σου λέει. Δεν είναι, ούτε έχει συμπεριφορά αριστερού, όμως μια χαρά τον βολεύει η ταμπέλα. Κοροϊδεύει τον εαυτό του με την ταμπέλα. Όπως άλλος παριστάνει τον αντιαριστερό.

Και παίζουν στα σίγουρα οι δύο «πλευρές», οι οποίες στην πραγματικότητα είναι μία. Η πλευρά του απατεώνα. Του παραμύθη. Η δε αντιπαράθεση τους δεν είναι προσωπική, ούτε κομματική, είναι… ταμπελιακή. Την ταμπέλα τους διαφημίζουν, την ταμπέλα του αντιπάλου δυσφημούν.

Το 2017, σα σήμερα 12 Νοεμβρίου ξεκίνησαν οι διαδικασίες για να κτιστεί το νέο πρότζεκτ, το νέο πρόσωπο της… κεντροαριστεράς, με το όνομα Δημοκρατική Συμπαράταξη. Αγώνας για να ξαναζωντανέψει το ΠΑΣΟΚ. Μ’ άλλη ονομασία. Με τη σφραγίδα της κεντροαριστεράς. Βέβαια. Και φτιάχτηκε το καινούργιο μαντολάτο. Η κεντροαριστερά. Για να πάρει πασόκους ψηφοφόρους που μετακινήθηκαν στον Σύριζα. Έκαναν τρομάρα τους και… debate. Και τι έλεγαν μπροστά στις κάμερες; Τρίχες. Κατσαρές. Στο έργο έπαιζαν και σοβαροί δημοσιογράφοι που στα σοβαρά έκαναν την πλάκα τους. «Ποια είναι η γνώμη σας για το θέμα άλφα;».

Έλεγε η Φώφη Γεννηματά τη σοβαρή μπούρδα της, σχολίαζε με μια άλλη μπούρδα ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος κι αυτός αποχώρησε μετά από το νέο κόλπο της κεντροαριστεράς στην οποία φιλοδοξούσε να ηγηθεί αντί της Γεννηματά. Τέλος πάντων, ο καθένας άλλος έριχνε τη δική του παπαρδέλα. Λες κι έχει καμία αξία, καμία σημασία το τι λένε. Όταν, νόμος άγραφος και γραμμένος, ο πολιτικός δεν είναι σε θέσει να σέβεται όλα όσα σαλιαρίζει, μάλιστα δημοσίως.

Είμαι υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για παράδειγμα, είπε η κυρία Φώφη. Αυτή αποφασίζει; Όχι, βέβαια. Μπορεί να επηρεάσει με την… θέση της ώστε η Τουρκία να γίνει μέλος της Ε.Ε. Όχι, βέβαια. Το τι θέλει ή όχι ο Ερντογάν είναι δεύτερο, το πρώτο είναι τι λέει η κυρία κομπρέσα.

Ένας άλλος υποψήφιος αρχηγός της κεντροαριστεράς, στο όνομα Ανδρουλάκης, του ΠΑΣΟΚ κι αυτός, ήταν… αντίθετος της Γεννηματά. Αυτός τοποθετήθηκε κατά της ευρωπαϊκής ένταξης της Τουρκίας.

Ένας άλλος υποψήφιος αρχηγός, δεν νομίζω να ήταν ο Καμίνης, όχι πως έχει σημασία ποιος, είπε «Να πάψουμε να ΄μαστε αρχηγικό κόμμα». Το καλαμπούρι. Η αηδία. Ο αρχηγός, δηλαδή, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης που θα εκλεγεί, πριν αποφασίζει κάτι, να προσκαλεί τους άλλους υποψήφιους αρχηγούς, αλλά και τα μέλη του κόμματος, να το συζητούν όλοι μαζί. Να αποφασίζουν, δηλαδή, για κάθε θέμα τι θα… λένε. Όχι τι θα κάνουν. Τι αξία, άλλωστε, έχει και τι μπορεί να κάνει ένα κόμμα με μονοψήφιο ποσοστό ψήφων.

Διαβαστε ακομα:

ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΕΝ ΑΡΧΙΣΕ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ