Δεν ταιριάζει, έλεγαν, να αποκαλείται «κακοποιός» ο τρομοκράτης. Αφαιρεί ανθρώπινες ζωές, σκοτώνει, αλλά δεν είναι σκοτώστρα. Δεν είναι δολοφόνος. Δεν είναι δολοφονία, διότι δεν έχεις προσωπικά μ' αυτόν που κρίθηκε εχθρός των λαϊκών συμφερόντων.
Οι λεγόμενοι τρομοκράτες, αυτοί που συμμετέχουν σε οργάνωση ένοπλης βίας, έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους όταν σκοτώνουν. Καλά του κάναμε και τον φάγαμε. Ήταν καθήκι του καπιταλισμού. Ήταν λαμόγιο επιχειρηματίας που έπινε το αίμα του λαού. Ήταν πολιτικός πουλητάρι. Και στο φινάλε πριν τον εκτελέσουμε τον δικάσαμε.
Έτσι λένε. Δεν τον δολοφονήσαμε, τον εκτελέσαμε. Εκτελέσαμε την ποινή σε βάρος του, την οποία αποφάσισε η οργάνωση
Να, τι έπαιζε. Σκότωνε η 17 Νοέμβρη τον «εχθρό του λαού» και την άλλη μέρα οι εφημερίδες έγραφαν: «Εκτελέστηκε ο τάδε». Σύμφωνα με τους τίτλους των εφημερίδων η δολοφονία ήταν εκτέλεση. Λες και τα ΜΜΕ έκαναν το παιχνίδι της 17 Ν. Λες και συμφωνούσαν ότι το θύμα της τρομοκρατικής οργάνωσης ήταν κάθαρμα, προδότης της λαϊκής τάξης, όργανο της πλουτοκρατίας, τσιράκι των Αμερικάνων, κεφαλαιοκράτης, καπιτάλα του κερατά.
Η διαφορά της Εκτέλεσης από τη Δολοφονία: Ο σκοτωμένος δεν ήταν θύμα, ένοχος ήταν και του άξιζε να τιμωρηθεί. Και τα ΜΜΕ αποδεχόντουσαν την υπέρτατη δικαιοσύνη της ''17 Νοέμβρη''. Ο νόμος δεν σκοτώνει, ακόμα και όταν ίσχυε η θανατική ποινή, ο νόμος εκτελούσε τον εγκληματία.
Γιατί, όμως, οι εφημερίδες ειδικά την πρώτη δεκαετία της δράσης της ''17 Ν'' μιλούσαν για «εκτελέσεις» κι όχι για δολοφονίες; Φοβόντουσαν. Όπως στο λέω. Σε τίποτα δεν το ’χε ο Κουφοντίνας να σχεδιάσει «εκτέλεση» ενός εκδότη. Είμαι εγώ ιδεολόγος αριστερός και υποχρεώνομαι να καταφεύγω στις εκτελέσεις εν ονόματι του λαού, θα σκεπτόταν η Μητσάρα κι εσύ, ο εκδότης, το εργαλείο του συστήματος, με παρουσιάζεις για φονιά; Άρπα την με το σαρανταπεντάρι, να βλέπεις τα ραδίκια ανάποδα.
Να, πως λειτουργεί επαναστατικά ο συμμορίτης τρομοκράτης. Ο στρατευμένος στην οργάνωση, στην κάθεμια από τις διάφορες που έσκασαν μύτη στην πιάτσα της ένοπλης βίας. Προτείνει η καθοδήγηση της οργάνωσης τον στόχο. Αυτός ο συγκεκριμένος έχει σειρά. Ακολουθεί συζήτηση, λέει το κάθε μέλος της οργάνωσης την άποψή του. Και μόνο αν υπάρχει συμφωνία, τότε θα αποφασιστεί τελικά να φάει το καυτό μολύβι ο στόχος. Υπό αυτή την έννοια «δικάστηκε» ο στόχος.
Εντάξει όλα αυτά τα επί της διαδικασίας, τα οποία λειτουργούν πρακτικά την ηθική του τρομοκράτη και δεν έχουν σχέση με την εγκληματικότητα του κοινού ποινικού δικαίου. Η τρομοκρατία βγάζει αποτέλεσμα; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Όχι! Δεν υπάρχει πολιτικό αποτέλεσμα. Δεν παράγεται πολιτική σκέψη. Δεν προκαλείται πολιτική αντίδραση από πλευράς λαού, όπως περιμένει ο τρομοκράτης. Ο κόσμος δεν… αφυπνίζεται πολιτικά, δεν ξεσηκώνεται αντιστασιακά, σύμφωνα με τους σκοπούς του ‘’αγώνα’’ του ιδεολόγου τρομοκράτη.
Τραγικό. Εκπαιδεύεται, μετατρέπεται σε σκοτώστρα στο όνομα του λαού, αλλά ο λαός δεν ακολουθεί τον συνωμότη τρομοκράτη. Άρα; Ο τρομοκράτης κάνει ένοπλο αγώνα διότι έχει ορμές επαναστατικές. Αυτό είναι σίγουρο. Σίγουρο είναι και το άλλο. Ποτέ ο λαός δεν ζήτησε για πάρτη του από κανέναν να γίνει τρομοκράτης. Και ποτέ ο λαός δεν εισέπραξε κάτι θετικό ή αρνητικό από την τρομοκρατική δράση. Η οποία, βέβαια, δεν πεθαίνει. Ποτέ. Η τρομοκρατία ανακυκλώνεται. Πάντα.
Διαβαστε ακομα:
ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΚΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ;
