ΤΟ ΠΑΓΚΑΡΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΖΗΤΑΕΙ ΟΛΟ... ΑΓΙΟΓΡΑΦΗΣΗ

Τελείωσα το ΕΜΠ. Μετά πήγα με υπο­τροφία στην Αμερι­κή. Απολάμβανα το κατόρ­θωμά μου και τα προνόμια που είχα κατακτήσει. Ένα από αυτά ήταν η πλήρης ιατροφαρμακευτική κάλυ­ψή μου. Ήμουν Έλληνας, αλλά ζούσα σαν Αμερικα­νός πολίτης. Δούλευα στο πανεπιστήμιο για να δι­καιολογηθούν τα χρήματα της υποτροφίας. Τα χρόνια της εργασίας μου καταγρά­φονταν για πιθανή μελλο­ντική σύνταξη, αν έμενα ε­κεί.

Πήγαινα για διδακτορικό. Υποτροφία αλλιώς δεν έ­παιρνες. Μόλις πήρα το masters μου σηκώθηκα κι έ­φυγα. Βαρέθηκα. Γύρισα πί­σω στη χώρα της διαπλανητικής απατεωνιάς. Στη χώ­ρα, που αν ήταν εταιρεία, θα είχε κλείσει προ πολλού, αν υπήρχε παγκόσμιο ΣΔΟΕ. Δεν κατηγορώ κανέναν. Εγώ φταίω. Δεν μπορείς να μπαίνεις σ’ έναν υπόνομο και να περιμένεις να μυρίζεις ροδόνερο. Πήγα στον πρώτο βόθρο. Το κόλ­πο που κρατάει χαμηλούς τους δείκτες ανεργίας, και λέγεται στρατός. Αυξομειώνεται με βάση τους οικονο­μικούς συντελεστές. Και με­τά μπήκα στη δουλειά. ΄Έκα­να εταιρεία. Χρώσταγα, ό­μως. Πού;

Στο ΤΣΜΕΔΕ, το ταμείο ασφάλισης των μηχανικών. Στη διάρκεια της μετεκπαί­δευσης, που δεν έβγαζα χρήματα και ήμουν και ασφαλισμένος, αυτοί γράφανε χρέη. Είχαν μια α­νασφάλεια μην πάθω κάτι. Πως θα είναι ασφαλισμένο το παιδί; Ήταν σε πανικό το ΤΣΜΕΔΕ. Αν του έλεγα ότι δεν χρειαζόμουν προς τα παρόν την κάλυψή του, θα ηρεμούσε; Αποκλείεται.

Το ταμείο, η πολιτική και η κρατική πλάτη, ανησυχού­σαν μήπως δεν εισπράξουν. Στα τέτοια τους η κάλυψή μου. Το ταμείο δεν είναι για την ασφάλεια μου. Είναι, με τα λεφτά μου, να έχει περί­θαλψη το ίδιο. Κι είναι κι α­πό τα καλά. Είναι ταμείο ε­ράνου για τον εαυτό του. Κάτι σαν το παγκάρι της εκ­κλησίας, που συνέχεια ζητά­ει ενίσχυση για την αγιογρά­φηση, που δεν τελειώνει πο­τέ. Ούτε η Σαγκράδα Φαμί­λια να ήταν και ο άγιος Ποτάπιος της οδού Μπουλκουμέδογλου.

Ρε παιδιά, έλειπα στην Α­μερική. Αν αρρώσταινα εκεί θα στέλνατε μια Ντακότα να με φέρετε πίσω; Και να με πάτε στο διανυκτερεύον νο­σοκομείο την ώρα της άφι­ξης μου; Όχι. Η Αμερική θα με έκανε καλά, αλλά τα χρέ­η μου θα τρέχανε. Είχα σο­βαρά επιχειρήματα, την ώ­ρα που μπήκα στο νεοκλα­σικό κτίριο της οδού Κολοκοτρώνη, που στεγάζεται το ΤΣΜΕΔΕ. Πάντα η αδικία στεγάζεται σε διατηρητέα. Για να μην χάνεται.

Οι μπροστινοί μου, παλαιότεροι μηχανικοί, διαμαρτυρόντουσαν για διάφο­ρα θέματα. Κατάλαβα. Ο υ­πάλληλος του ταμείου, που είχε κατορθώσει να τελειώ­σει το λύκειο, αντιμετώπιζε τους μηχανικούς σαν απα­τεώνες του κοινού ποινικού δικαίου.

Κατάλαβα ότι το ταμείο ανήκε αλλού. Όχι στους μη­χανικούς. Κατάλαβα ότι το αίτημα του ΕΜΠ το 1973 έ­πρεπε να έχει και τέταρτη λέξη. Ψωμί, παιδεία, ελευ­θερία και ταμείο. Ίσως πρέ­πει να ξαναγίνει μια στάση. Των ασφαλισμένων απένα­ντι στα ταμεία τους. Κύρια για να φύγουν όλοι αυτοί, οι διορισμένοι άνεργοι, και να αποκτήσει ο ασφαλισμένος τα δίκαια του. Να μην έχει την εποπτεία του δεσμοφύ­λακα προς κάποιον, που δεν θα την γλυτώσει ποτέ.

Όταν ήρθε η σειρά μου χάθηκαν τα επιχειρήματα. Δέχθηκα το διακανονισμό των χρεών. Το ταμείο, σαν συνέχεια του κράτους, είναι πάντα δίκαιο. Συγχωρεί τον ασφαλισμένο απατεώνα της Αμερικής και περιμένει να εισπράξει τα λεφτά του πα­τέρα του. Ο πατέρας μου πλήρωσε. Εγώ δεν είχα δουλέψει ακόμα!

Τώρα όμως μεγάλωσα. Και είμαι πάντα με το γιατί. Πήρες το πτυχίο σου και όφειλες να είσαι ασφαλισμέ­νος. Μάλιστα. Γιατί δεν έχω δικαίωμα επιλογής; Αν είχα θα επέλεγα το ελληνικό σύ­στημα υγείας και μάλιστα το 1986, δηλαδή επί ΠΑΣΟΚ; Που είχε φέρει το ΕΣΥ; Εγώ πάντως όχι.

Εγώ να φεύγω στην Αμε­ρική κι αυτοί να με καταγρά­φουνε σαν χρέος. Δηλαδή, αν είχα μείνει στην Αμερική, κι είχα αλλάξει και υπηκοό­τητα, και γύρναγα για να κά­νω διακοπές στην Κάρπαθο, θα τις έκανα ή, θα με συνελάμβαναν στο αεροδρόμιο για χρέη προς το δημόσιο; Η σαν αμερικανό πολίτη θα με περνάγανε μια δίκη αθώωσης, μόνο και μόνο για να εισπράξουν μεγαρόσημα και θεωρήσεις του γνήσιου των φωτοτυπιών; Το δεύτε­ρο σίγουρα.

Η Ελλάδα δεν είναι αυθεντικό κράτος. Μια αθεώρητη φωτοτυπία κράτους είναι. Κι έτσι συντηρείται. Δηλαδή μπαίνει μέσα.

Απλά πράγματα. Μην έχεις άγχος για μένα, κράτος. Πλήρωσα; Όχι. Άρα δεν δικαιούμαι τίπο­τα από σένα. Πλήρωσα; Ναι. Άρα από εκείνη τη στιγμή δικαιούμαι την περίθαλψή σου, δίνο­ντας βέβαια το φακελάκι σ’ αυτό που μου παρέ­χεις. Ρε με μια πουτάνα στο μπουρδέλο, μεγαλύ­τερη τύχη έχω να γίνω καλά. Πού να πάω; Στο Ιπποκράτειο που χειρουργούν χωρίς άδεια;

Πληρώνω; Δικαιού­μαι. Δεν πληρώνω ; Δεν θέλω τίποτα. Και σήμε­ρα που μπορώ να πλη­ρώνω , δεν ξέρω γιατί πληρώνω. Έχω τίποτα; Έχω καμιά περίθαλψη; 

Ζητώ κάτι απλό. Τίμια συναλλαγή. Δεν σας δίνω και δεν μου δίνετε τίποτα. Όσοι σας πιστεύουν, ας σας τα δώσουν. Δεν γουστάρω δημόσια περίθαλψη. Εσείς για μ’ έχετε με το ζόρι στο σύστημα αυτό; Για να παίρνετε τα λεφτά, να ξέρετε ότι δεν θα ζητήσω πίσω, και να κατορθώνετε να βγάζετε προβληματικά τα ταμεία, διότι παίζετε δομημένα ομόλογα με τα συνεταιράκια σας.

Να παίζετε μπιρίμπα με τους επιχειρηματίες που θέλουν το δημόσιο έτσι, για να το συγκρίνουν με το ιδιωτικό νοσοκομείο τους. Και να μην φτιάχνετε ποτέ το δημόσιο. Δουλειά είναι και αυτή που σας φέρνει κέρδος.

Κέρδος μου λοιπόν είναι να αποφασίζω εγώ. Να πλη­ρώνω Ελλάς ή ΙΝG; Με τα μισά λεφτά στην ΙΝG ξέρετε τι παροχές έχω; Και κανέναν κίνδυνο. Πιο γρήγορα θα κλεί­σει το ΕΛΛΑΣ παρά η ΙΝG. Δεν το πιστεύετε; Πηγαίνετε στο ΤΑΕ, στο ΤΕΒΕ, το ΙΚΑ και τα λοιπά αρχικά, αν θέλε­τε. Εγώ θέλω όλα τα λεφτά που πλήρωσα, πίσω και με το νόμιμο τραπεζικό τόκο. Γιατί δεν μου τα δίνετε ρε απατε­ώνες;