Παρακαλώ μισό λεπτό, μόλις 30 δευτερόλεπτα σιωπής. Χάρη και μόνο στη σιωπή, και μια στιγμιαία έστω απομάκρυνση από τη σαβούρα της λεγομένης επικαιρότητας, βοηθάει να αντιληφθεί ο καθένας τι συμβαίνει και γιατί. Θυμόμαστε την άγρια, την βάρβαρη, την απάνθρωπη εκτέλεση, τον αποκεφαλισμό Αμερικανού δημοσιογράφου από τζιχαντιστές του Ιράκ. Με μαχαίρι ένας μαυροντυμένος ανέλαβε τον ρόλο του δήμιου και έκοψε πέρα για πέρα το λαιμό του Αμερικανού πολίτη. Μια εκτέλεση που γυρίζει τον χρόνο πίσω, κάποιους αιώνες.
Απαραίτητη η σιγή των 30 δευτερολέπτων... Της σιγής και ακινησίας διότι στον καιρό μας δεχόμαστε τρομακτική επίθεση “ειδήσεων” και “πληροφοριών” εντελώς άχρηστων, εντελώς περιττών, που απευθύνονται σε ηλίθιους, σε άτομα που ηλιθιοποιούνται παρά τη θέλησή τους. Ακόμα και σε μισό λεπτό η σκέψη καθαρίζει, πετάς το σανό και υποδέχεσαι λες εξαγνισμένος το γεγονός για το οποίο θα μιλήσουμε. Χωρίς πολλά λόγια. Τηλεγραφικά.
Στο video της εκτέλεσης του πολεμικού ανταποκριτή οι ίδιοι οι τζιχαντιστές μίλησαν για “ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ”.
Κάτι πιο μεγάλο από τον πατριωτισμό. Το μίσος για τον Αμερικανό. Για τη σημερινή υπερδύναμη, την πλανηταρχία. Κάποτε ήταν οι Άγγλοι, σήμερα οι Αμερικανοί που κανονίζουνε, που αποφασίζουνε για τη ζωή μας στους τόπους που γεννηθήκαμε. Πότε θα φύγετε, ρε, πότε θα σταματήσετε να “ενδιαφέρεστε” για χώρες και για λαούς έξω από τις ΗΠΑ; Ποτέ! Το ξέρουμε. Γι' αυτό κι εμείς στέλνουμε το “μήνυμα”. Που δεν είναι μονάχα ένας αποκεφαλισμός δημοσιογράφου, ενός Αμερικανού πολίτη, αλλά και η ΑΠΕΙΛΗ μιας ακόμα τρομοκρατικής ενέργειας, σαν εκείνη των Δίδυμων Πύργων. Το μήνυμα ήταν επί λέξει:“Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΘΑ ΠΝΙΓΕΙ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ”.
Όταν τον κούρεψαν γουλί ο Αμερικάνος δημοσιογράφος Τζαίημς Ράιτ Φώλεϋ κατάλαβε ότι ήταν κιόλας μελλοθάνατος. Δεν γνωρίζω αν το σημείωμα που άφησε το έγραψε με τη βούλησή του ή τον υποχρέωσαν να το υπογράψει. “Καλώ τους φίλους μου και τα μέλη της οικογένειάς μου να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους πραγματικούς δολοφόνους μου, που είναι η κυβέρνηση των ΗΠΑ”.
Στο έργο είναι και η μάνα. Έσφαξαν το παιδί της, το καμάρι της για αντίποινα των αμερικάνικων βομβαρδισμών και η χαροκαμένη, σε γραπτή δήλωσή της λέει: “Ο γιος μου έδωσε τη ζωή του στην προσπάθεια να δείξει στον κόσμο τα δεινά του συριακού λαού. Ποτέ δεν είμασταν τόσο υπερήφανοι γι' αυτόν. Ο γιος μου πέθανε ως μάρτυρας για την ελευθερία και δεν έχει σχέση με την αμερικάνικη πολιτική στο Ιράκ, στη Συρία”. Παρόμοια δήλωση έκανε και ο πατέρας Φώλεϋ και έριξε την ευθύνη της αποτρόπαιης εκτέλεσης του γιου του στις ΗΠΑ.
Συνέβη το 2014, σα σήμερα 20 Αυγούστου. Είναι η εποχή μας. Ζούμε σ' αυτή την εποχή. Βομβάρδισαν οι Αμερικανοί, ωφελήθηκαν οι Κούρδοι, ζημιώθηκαν οι τζιχαντιστές, και επειδή αυτοί δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν στα ίσα τις ΗΠΑ φάγανε τον δημοσιογράφο, ήταν ανταποκριτής στη Συρία.
Οι τζιχαντιστές παίζουν για πάρτη τους, το ίδιο οι Κούρδοι του Ιράκ, οι Σύριοι επαναστάτες, οι πάντες. Αυτό κάνουν και οι Αμερικάνοι. Ο καθένας έχει το δίκαιο του, τα συμφέροντα του. Και μια ζωή άκρη δεν βγαίνει. Στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Ουκρανία, σήμερα εδώ, αύριο εκεί.
Διαβαστε ακομα:
