ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ Ο ΠΑΠΑΤΖΗΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΤΑ ΚΟΡΟΙΔΑ

Μπορείτε να δώσετε το δικό σας ορισμό στην έννοια αυτή; Πως την αντιλαμβάνεστε; Σημειώνω, ως γνήσιος νεοπλατωνικός, ότι είμαι κάθετα αντίθετος στους ορισμούς. Αυτά είναι αριστοτελικές εμμονές. Επειδή όμως η επαγωγική σκέψη πρέπει να έχει κάποια αφετηρία, ας επιχειρήσουμε μία προσέγγιση. Και μιας και μιλούσαμε για Αγγλία, το λεξικό του Cambridge ορίζει το λαϊκισμό ως «πολιτική ιδέα και δράση που στοχεύει στην αντιπροσώπευση των επιθυμιών και των αναγκών του απλού λαού». Τι είναι πάλι τούτο; Πως σας φαίνεται; Θα συμφωνούσε ο Αριστοτέλης; Εσείς συμφωνείτε; Κάπως αόριστο και νεφελώδες δεν σας ακούγεται; Ας πούμε: «Πολιτική ιδέα και δράση». Υποκείμενο;

Κι έπειτα αυτό το «που στοχεύει στην αντιπροσώπευση των επιθυμιών και των αναγκών του απλού λαού», πολύ ύποπτο μου ακούγεται. Διότι αφήνεται τελείως μετέωρο το αν το τελικό πρόσημο είναι θετικό ή αρνητικό.

Ή μήπως ανάλογα με τον λαϊκιστή, αλλάζει και το πρόσημο;

Διότι, κάτι τέτοια έλεγε ο θεωρητικός θεμελιωτής του λαϊκισμού, Αργεντίνος μαρξιστής φιλόσοφος – λέμε τώρα - Ερνέστο Λακλάου, δάσκαλος του Γιάνη με ένα νι στο Λονδίνο και ιδεολογικός καθοδηγητής του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και των Podemos στην Ισπανία. Τον έχετε ακουστά; Μάλλον όχι.

Δίδασκε, που λέτε, ο εν λόγω, ως τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Έσσεξ, στην Αγγλία, ότι ο λαϊκισμός ως έννοια δεν έχει a priori θετικό ή αρνητικό πρόσημο, αλλά αξιολογείται στην πορεία (sic). Ξεκαθάριζε όμως ότι  ο αριστερός λαϊκισμός   είναι a priori θετικός ενώ ο δεξιός είναι a priori αρνητικός.

Και παράδειγμα για αρνητικό δεξιό λαϊκισμό  έφερνε τη δικτατορία του Περόν την Αργεντινή. Ενώ ο λαϊκισμός στις υπόλοιπες κόκκινες δικτατορίες σε μπανανίες της Λατινικής Αμερικής, όπως των τσαβίστας στην Βενεζουέλα και του Μοράλες στην Γουατεμάλα, δεν του ξίνιζε. Εκεί είναι μια χαρά καμωμένος. Ωχ, μάνα μου. Τέτοια ακούγανε και οι δικοί μας τσαβίστας και η Ελλάδα υπήρξε η ΜΟΝΑΔΙΚΗ χώρα του Δυτικού κόσμου με ΚΛΕΙΣΤΕΣ τράπεζες στην πολιτική και οικονομική ιστορία των τελευταίων 500 ετών.