ΔΑΓΚΩΤΟ... , ΔΑΓΚΑΣΕ ΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΓΙΑ ΝΑ 'ΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ

Είμαι στο Ναύπλιο για εκλογές. Με το βαρύγδουπο τίτλο «αντιπρόσωπος της δικαστικής αρχής» στο μέτωπο και τα βιβλία της εφορευτικής επιτροπής υπό μάλης. Διορίζομαι δικαστικός αντιπρόσωπος από το μακρινό 1991 και δεν έχω χάσει εκλογική αναμέτρηση σε εθνικές, νομαρχιακές – δημαρχιακές και ευροεκλογές. Απολαμβάνω πραγματικά την εκλογική διαδικασία, αυτή τη «γιορτή της Δημοκρατίας» και όσο με κρατάνε τα πόδια μου θα ζητώ να διορίζομαι και να ψηφίζω στο εκλογικό τμήμα που κάθε φορά με τάζει η κληρωτίδα. 

Αυτή τη φορά με έστειλε στο ιστορικό Ανάπλι. Να δείτε παλιότερα που μ’ είχε πάει. Στις πρώτες μου εκλογές είχα διοριστεί κάπου στην ορεινή Γορτυνία, καμιά 15ριά χιλιόμετρα από τα Λαγκάδια, τα 11 από αυτά σε δρόμο κακοτράχαλο όπου και οι βοσκοί ακόμα περνάγανε με τα κοπάδια τους μετά μεγίστης προσοχής. Κρατάω με συγκίνηση τις αναμνήσεις από την πρωτόλεια εκείνη μου εμπειρία και  σουβενίρ μια φωτοτυπία του εκλογικού καταλόγου του μοναδικού – βέβαια – εκλογικού τμήματος του χωριού με 115 εγγεγραμμένους, εκ των οποίων τουλάχιστον οι σαράντα είχαν προ καιρού αποβιώσει και οι υπόλοιποι ήταν σχεδόν όλοι αγράμματοι «αγροτοποιμένες» στο επάγγελμα, όπως έγραφαν οι λιωμένες από τα χρόνια αστυνομικές τους ταυτότητες. Και όπου ΟΛΟΙ οι ζώντες ήρθαν να ψηφίσουν. 

Εκεί είδα για πρώτη φορά ψήφο «δαγκωτό». Πραγματικό, όχι σχήμα λόγου. Όταν ένας 95χρονος γέροντας μπήκε υποβασταζόμενος από τον γιο του με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στο στόμα. Ο γιος του ψήφιζε άλλο κόμμα και για να σιγουρευτεί ότι θα ρίξει το σωστό ψηφοδέλτιο στην κάλπη το δάγκασε.

 

Κι άλλα πολλά ευτράπελα αυτά τα 32 χρόνια σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που πήρα μέρος. Κάποτε, σ΄ ένα άλλο χωριό της Αρκαδίας, είχε πάει 12 το μεσημέρι και κανείς δεν είχε μπει στο σχολείο να κάνει σεφτέ. Όλοι τους ήταν στρωμένοι στο τάβλι και την πρέφα στο παρακείμενο καφενέ κι είχαν ταράξει τα τσίπουρα. Κάποια στιγμή ρωτάω τον κοινοτάρχη την ώρα που μπεγλέραγε τα ζάρια, τι γίνεται και μου λέει «περιμένουμε». «Τι περιμένουμε Πρόεδρε»; του λέω. «Το πεντοχίλιαρο» μου λέει. 

Κι εκεί, κατά τις 12, σκάει μία Μερσεντές, βγαίνουν δύο τύποι, γίνονται κάποιες συζητήσεις και σε 10 λεπτά στήθηκαν όλοι στην ουρά για να ψηφίσουν. Άντε,  γιατί κατά τις μία ήταν έτοιμο το φαγητό και έπρεπε να πάμε να φάμε.

Μία άλλη φορά, στις πιο εύκολες μου εκλογές, έτυχα σε εκλογικό τμήμα, όπου σχεδόν όλοι οι ψηφοφόροι ήταν από παρακείμενα τσιγκαναρέικα, εκ των οποίων ουδείς εμφανίστηκε να ασκήσει το ιερό του εκλογικό δικαίωμα διότι, όπως πληροφορήθηκα, απέβησαν άκαρπες οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των υποψηφίων και των αρχηγών του συνοικισμού. 

Και άλλα πολλά. Και σοβαρά κι ευτράπελα. Και ιδού πάλι, ο «σοφός» ελληνικός λαός, ευρίσκεται για άλλη μία φορά ενώπιον της κάλπης. Τώρα τι σόι «σοφός» λαός είμαστε με τέτοιες πτωχεύσεις και τόσα χρέη στην καμπούρα μας, είναι θέμα προς έρευνα. Και ακόμα πιο αξιοθαύμαστο είναι το ότι «εν τη σοφία μας» καταφέραμε να χτίσουμε ένα τέτοιο θηριώδη νέο-ωθομανικό και μετα-σοβιετικό κρατικό μηχανισμό και με την ψήφο αλλά και την αποχή μας – ιδίως μ’ αυτήν – να στέλνουμε τέτοια φυντάνια στο Κοινοβούλιο. Καλό βόλι την Κυριακή. Και καλά μυαλά