ΜΙΑ ΒΑΡΕΙΑ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥ ΑΙΩΝΑ

Ο Γερμανός ναζιστής, οργανωμένος στο χιτλερικό κόμμα Μάρτιν Χάιντεγκερ είναι από τους πιο σπουδαίους στοχαστές του περασμένου αιώνα. Αναγνωρίζεται μέσα στην ενδεκάδα των κορυφαίων φιλοσόφων. Και σημαντικός και παραγωγικός, με θαυμαστές και επικριτές. Έχει γράψει τα άντερά του για τον άνθρωπο ο θεμελιωτής του υπαρξισμού, και με αφορμή όσα αυτός έγραψε, γράφτηκαν για το έργο του από άλλους διανοούμενους τόνοι ατελείωτοι. Να τον μελετήσουν. Να τον αναλύσουν. Να τον αμφισβητήσουν.

Φιλόσοφος. Τι θα πει αυτό, με το μπαρδόν. Σοφός, φιλόσοφος. Υπάρχει διαφορά. Ο φιλόσοφος ψάχνεται και από το μέχρι πόσο βαθειά φθάσει η σκέψη του, και από την ικανότητά του να εκφραστεί, να μας πει τι πιάνουν οι κεραίες του για το ποιοι είμαστε, ρε γαμώτο, γιατί μας ξεμπαρκάρει μια άγνωστη δύναμη, εκείνη πιθανόν που μας ξαναμπαρκάρει, ε, αυτός είναι φιλόσοφος. Αρέσκεται, έχει τάσεις να γίνει σοφός, να ακουμπήσει αλήθειες αιώνιες, ακλόνητες, σκοτεινές.

Βγήκε συμπέρασμα, ρωτάω. Έγινε καλύτερη η ζωή του ανθρώπου με όσα κατέθεσαν οι φιλόσοφοι, οι σοφολάτρες, οι θεολάτρες, οι ιδεολόγοι, οι καλόγεροι, οι ίδιοι οι οποίοι για πάρτη τους έπιασαν πράγματι το νόημα της ύπαρξης, έζησαν εν ειρήνη, εν γαλήνη, εν ευτυχία, εν ευδαιμονία, ρωτάω.

Και Εβραίοι παραδέχονται τον Μάρτιν Χάιντεγκερ, ακόμα κι αν ορισμένοι δεν συμφωνούν, επηρεασμένοι ίσως από τις σχέσεις του με τους ναζί. Αρκετοί, άλλωστε, στέκονται στις «ρατσιστικές αντιλήψεις» του, αν πράγματι κάποιος ανιχνεύει τέτοιες στη βαρειά φιλοσοφική του σκέψη.