ΟΠΙΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΚΚΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Δυο πράγματα βάζω στην κουβέντα πριν τη ξεκινήσω. Το ένα ότι για πρώτη φορά στην Ιστορία αυτό που λέγεται αθλητισμός μπήκε στην ατζέντα των κομμάτων μετά το 1974. Μέχρι το 1967, δηλαδή, που έγινε η χούντα, κανένα κόμμα δεν ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Με το ποδόσφαιρο. Και τι έγινε μετά τη μεταπολίτευση; Αερολογίες. Ρητορίες. Παπαρδέλες. Αυτό έγινε. Φτιάξανε τμήματα αθλητικά τα κόμματα και έλεγαν πράγματα που δεν τα εφάρμοζαν. Που δεν ενδιαφερόντουσαν να υλοποιηθούν. Αυτό είναι το ένα.

Το άλλο είναι ένα πρόσωπο. Ο Νίκος Μάλλιαρης. Ο ποδοσφαιριστής συνδικαλιστής. Ο αριστερός. Ο κομματικός, πάντα. Τι λέει σήμερα ο Μάλλιαρης, μέλος του ΚΚΕ και κατ’ εντολήν του κόμματος είχε ξεκινήσει τον «αγώνα» να συνδικαλιστούν οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, από το 1977. (φωτό με τον πολιτικοποιημένο Γκουαρντιόλα, όταν ήταν προπονητής στην Μπαρτσελώνα).

Οι δηλώσεις του Μάλλιαρη έγιναν στο περιοδικό "Για το κοινωνικό και πολιτικό νόημα των Σπορ, την εμπειρία του Γηπέδου και την Οπαδική κουλτούρα HUMBA!". Πάντα υπάρχουν έντυπα "περιθωριακά", "ακτιβιστικά", "παρείστικα" χωρίς τα απωθημένα να τη χωθούν στις μάζες και να ζητήσουν την έγκρισή τους.

Αυτοί δεν είχαν καμία σχέση με το άθλημα. Μαζευόμαστε λοιπόν σε πρώτη φάση εγώ, ο Λαζαρίδης, ο Λεβέντης, ο Μουρίκης, από κοντά και ο Γόντικας, ο οποίος δεν μπορούσε να συλλάβει αυτά που λέγαμε. Έλεγε να κάνουμε μαζικό αθλητισμό όπως στη Σοβιετική Ένωση. Βρε, μαλάκα, εμείς ελέγχουμε όλο το ποδόσφαιρο και εσύ τι πας να κάνεις; Εξουσία δεν θες; Εμείς την έχουμε στον χώρο μας. Δεν τον ενδιέφερε όμως. Έφερναν γυμναστές από το ΤΕΦΑΑ να εμπλουτίσουν την αθλητική επιτροπή και να έχουν πλειοψηφία. Στ’ αρχίδια τους μας έγραφαν.

Είχαν την αντίληψη ότι το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού, επειδή ο Γόντικας ήταν φυλακή στη χούντα και ο λαός πήγαινε στο ποδόσφαιρο. Βρε μαλάκα, όταν έπεσε η χούντα το ενδιαφέρον του λαού για το ποδόσφαιρο σταμάτησε να υπάρχει; Δωσ’ του με τη δική σου παρουσία τα κοινωνικά χαρακτηριστικά που θέλεις εσύ. Εμείς δηλαδή γιατί μιλούσαμε για τους πολιτικούς πρόσφυγες, για το ένα και για τα άλλο; Τόσο μαλάκες είσαστε;"

HUMBA: Αυτά θες να τα γράψουμε έτσι ή να τα κόψουμε; (γέλια)

- Να τα γράψετε έτσι. Χρωστάω σε κάποιον την ύπαρξή μου, την ελευθερία μου, και δεν το ξέρω;

Διαβαστε ακομα:

Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ... ΧΡΩΜΑ