Για να θυμόμαστε τα παλιά. Κείμενα του αποδυτηριάκια στη φυλλάδα. Από σεντόνι κυριακάτικο στις 8 Ιουνίου 1997, με αφορμή πολυήμερη απεργία των σκουπιδιαραίων, περιληπτικά τσιμπολογάω αράδες…

Αποσπάσματα από αδημοσίευτο σεντόνι. Ένα από τα πολλά στο αρχείο του αποδυτηριάκια, διότι δεν βρέθηκε η ευκαιρία να το περάσει στη φυλλάδα…

Πρόσωπο. Τι μπανίζεις στο πρόσωπο; Δεν βλέπω τίποτα, αν εξαιρέσεις τα μάτια. Η μύτη π.χ, του συγκεκριμένου ατόμου δεν λέει τίποτα, ποιος ακριβώς είναι ο συγκεκριμένος τύπος

Μιλάνε τα νούμερα. Μόνον που οι αριθμοί, όσο κι αν είναι ακριβείς, δεν λένε την αλήθεια. Ποτέ.

Μαρμάρωσαν οι μπάτσοι μ’ αυτά που άκουγαν από την πιτσιρίκα που την είχαν τσακώσει να κάνει βίζητες τους δυο τελευταίους μήνες. Τέτοια περίπτωση δεν τους είχε ξανατύχει. Ένα κορίτσι μόλις 18 χρονών, από καλή αθηναϊκή οικογένεια που λέμε, δίχως οικονομικά προβλήματα, φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο των Πατρών, με τη θέληση της μπήκε στην πιο άγρια, στην πιο ωμή μορφή πορνείας, λες ήταν από την πρώτη στιγμή εκπαιδευμένη γεροντοπουτάνα. Το και το, τα έριξε όλα.

Μαραθώνας. Μαραθώνιος δρόμος. Μια ζωή στο παραμύθι ο Έλληνας. Η Μάχη του Μαραθώνος, η τεράστια νίκη των Αθηναίων και εκεί, στην ελώδη πεδιάδα, όπου έσπασε το αήτητο της κραταίας περσικής αυτοκρατορίας. Μια μεγάλη και ιστορική, μέγιστης ιστορικής σημασίας, νίκη που επετειακά γιορτάστηκαν πέρυσι τα 2.500 χρόνια.

Ο Αισχύλος, ο μέγιστος των αιώνων τραγωδός, ο ποιητής ο οποίος μελετάται σ’ όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου, έκανε μια μαλακία, κατά τον αποδυτηριάκια. Φοβερά πράγματα. Ποιος να τα πει αυτά; Ουδείς έχει το δικαίωμα να τα γράψει εκτός από μένα.

Δεν ήταν μπανιερό αυτό που φορούσε ο γέρος, μέχρι το γόνατο ήταν. Γυμνός από τη μέση και επάνω, σε κοτσίδα δεμένα όσα άσπρα μαλλιά του είχαν απομείνει και το κεφάλι σκυφτό, στην απόλυτη αφοσίωση εκεί ακριβώς που κτυπούσε το νερό της παραλίας τα βότσαλα. Γεμάτος βότσαλα ο τόπος σε τούτη την έρημη ακτή που την επισκέπτονταν μόνον κάποιες ορισμένες ώρες λιγοστοί λουόμενοι, που λένε. Ο γεράκος πάντα στο ψάξιμο, στο χέρι μια σακούλα πλαστική, μισοάδεια από βότσαλα, μικρά χρωματιστά βοτσαλάκια…

Δίνω αποδυτηριάκια κυριακάτικο, που δημοσιεύθηκε πριν από έντρκα χρόνια. Περί σοφίας, θείας, αθανασίας και μαλακίας το ανάγνωσμα. Κείμενο με λακούβες στο δρόμο του, όμως κατά τα άλλα περπατιέται και από τους πρωτοετείς του αποδυτηριάκια. Θα το διαβάσουν όσοι επιθυμούν να συζητήσουν λιγάκι με τον εαυτό τους, όσοι θέλουν να κλείσουν μάτια και αυτιά στη σκόνη που τους πλακώνει μ’ αυτά που βλέπουν και ακούν ολόγυρα τους από ένα σκασμό σαχλαμάρηδων. Το κείμενο, Μαίου 2007:

Μιλάμε για φοβερά πράγματα. Όποιος πιάνει στο στόμα του το όνομα Σεργιανόπουλος πριν πει οτιδήποτε ξηγιέται πονηρά στο πούστικο ''Μ’ όλο το σεβασμό στη μνήμη του...''. Φοβερά πράγματα. Και μόνο ότι λέγεται εκ των προτέρων αυτή η κουβέντα για τον δολοφονηθέντα ηθοποιό επιδεικνύεται μια απέραντη ασέβεια και στον σκοτωμένο και στη μνήμη του. Έτσι είναι. Όταν τονίζεις, όταν υπερτονίζεις τη δήθεν δική σου… ευαισθησία για τη μνήμη ενός πεθαμένου, δίνεις μια άλλη επιπρόσθετη διάσταση για ό,τι… κακό και απαγορευμένο αφορούσε την προσωπική ζωή του Νίκου Σεργιανόπουλου.