Η κουκουβάγια είναι ακίνητη στο σκοτάδι. Το κεφάλι της δεν το κουβαλάει μόνο για μεταφέρει τα μάτια της και το στόμα της. Μέσα υπάρχει ένα ραντάρ φτιαγμένο έτσι από τον Θεό για να μην της ξεφεύγει και ο πιο μικρός θόρυβος. Ένα ανεπαίσθητο θρόισμα των φύλλων, που δεν θα πλησίαζε καν την ακοή άλλου πλάσματος, συλλαμβάνεται από την γκριζωπή κουκουβάγια, η οποία όμως σνομπάρει τον θόρυβο από τα κοντινά δέντρα. Δεν είναι τίποτα, αποφαίνεται το μικροτσίπ στον εγκέφαλό της, ένα αεράκι είναι που κούνησε τα φύλλα, δεν ασχολούμαι…

Δεν υπάρχει Θεός. Υπάρχει, αλλά δεν είναι τέλειος. Μιλάμε σοβαρά. Μιλάμε με βάση όλα όσα πήραμε πρέφα εδώ και χιλιάδες χρόνια, όχι μονάχα αυτά που σήμερα πιάνουν οι κεραίες. Γιατί, λοιπόν, να θεωρείται τέλειος ο Θεός, αυτός που ξεπέταξε έτσι πρόχειρα το κατασκεύασμα που το λένε άνθρωπο; Παραμύθια.