ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΣΟΥΒΛΑ

Συνέβη στο περσινό Πάσχα. Και το διέπραξε ο φίλος μου, ο παλιόφιλος ο Δαμιανός. Τόσα χρόνια, και κάθε χρόνο το έλεγε, αλλά δεν το έκανε. Αυτή τη φορά τους την έκανε τη ζημιά. Φοβερά πράγματα. Είναι θεσμός κάθε Πάσχα να ψήνονται δυο αρνιά στο σπίτι του Δαμιανού, κάπου έξω από την Αθήνα, κοντά στο μισάωρο με το αυτοκίνητο. Εγώ δεν είμαι μόνιμος στην παρέα, συνήθως απουσιάζω απ’ αυτή τη μάζωξη της παλιοπαρέας, όμως το περασμένο Πάσχα δήλωσα συμμετοχή.

Και προσήλθα κανονικώς και ευπρεπώς περί την δεκάτην πρωινήν. Να συμμετάσχω στο ψήσιμο του αμνού. Πώς, δηλαδή! Δεν θα πήγαινα μετά τις δυόμισυ η ώρα στο κτήμα του Δαμιανού, όπως όλοι οι άλλοι. Και να περιμένω στο τραπέζι σαν... κύριος να πέσω κατ’ ευθείαν στο σουβλισμένο και καλοψημένο αρνί.

Σε καλάει ο άλλος στο σπίτι του για το Πάσχα. Να σε δει, να τον δεις, να τα πείτε, και βέβαια κι εσύ, ο επισκέπτης έτσι ή αλλοιώς να παίξεις στην όλη διαδικασία της μεγάλης ημέρας, της Κυριακής του Πάσχα. Σε μια γιορτινή συγκέντρωση κλήθηκες, χριστιανέ μου, με τη μοναδικότητά της, όχι σε ρεστωράν.

Ο αιώνιος Έλληνας. Ο γνωστός. Χαίρεται τη ζωή μέσα στη μαλακία του. Καμία σκέψη. Εντελώς απενοχοποιημένος. Γι’ αυτό τους την φύλαγε ο Δαμιανός.

Καλό Πάσχα, σου λέει ο Έλληνας. Καλή Ανάσταση, σου λέει ο κάτοικος της Ευκολίας. Ναι, ρε, ο Έλληνας δεν είναι για τα δύσκολα. Και αποφεύγει τα δύσκολα και δεν θέλει να τα σκέπτεται. Πάσχα; Σημαίνει Ανάσταση, σου λέει ο επικίνδυνα πονηρός Έλληνας. Ποια Σταύρωση; Τι δουλειά έχουμε με τον Χριστό; Εμείς οι ψευτόμαγκες, οι ψευτοχριστιανοί είμαστε με την Ανάσταση. Μόνο με την Ανάσταση. Όχι με τη Σταύρωση. Και στις κάλτσες μας αν προηγείται της Ανάστασης η Σταύρωση. Ότι, δηλαδή, δεν μπορεί να προκύψει Ανάσταση αν προηγουμένως δεν συμβεί Σταύρωση. Τι μας λες, ρε αποδυτηριάκια; Πάσχα σημαίνει γλέντι, φαγητό, όχι δουλειά, κι σ’ όλο το έργο κάνουμε κέφι. Να το ζήσουμε στο χαβαλέ.

Η Ανάσταση είναι καλό πράμα. Βέβαια. Ναι, αλλά στο πακέτο του Πάσχα υπάρχει και η Σταύρωση. Που δεν είναι καλό. Που εκεί έχει ζόρι. Άρα, ο σωστός χριστιανός, ο σκεπτόμενος χριστιανός, ο μυημένος στο μυστήριο των παθών, θα έπρεπε να εύχεται περισσότερο Καλή Σταύρωση, παρά Καλή Ανάσταση. Είπαμε, όμως. Τα δύσκολα δεν γουστάρει να τα βιώνει ο Έλληνας. Μαγκιά. Ο Χριστός σταυρώνεται και ο Έλληνας ανασταίνεται χωρίς να τον καρφώνουν στο σταυρό. Διότι ο Έλληνας είναι πονηρός, απατεώνας, κομπιναδόρος, όπως ήτανε οι άλλοι δυο που σταυρώθηκαν με τον Ιησού.

Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού αναστήθηκε. Οι άλλοι δυο οι λεχρίτες αναστήθηκαν; Όχι, βέβαια. Ακόμα πεθαμένοι είναι. Και δεν χρειάζονται να ξαναπεθάνουν και του χρόνου. Ενώ ο Τζήσας και στο προσεχές έργο, και στο Πάσχα του 2019, πάλι θα ξαναναστηθεί. Κορόιδο είναι ο Έλληνας να μασήσει αυτά που του λένε οι καθολικοί και οι προτεστάντες Ευρωπαίοι, δηλαδή με το μνημόνιο να σταυρωθεί για κάποιο διάστημα, διότι κατά πώς τα λένε και τα ευαγγέλια, έτσι θα φθάσει στην ανάσταση. Αυτά τα σάπια είναι να τα πιπιλάνε οι παπάδες, όμως όχι και οι πολιτικοί.

Λέγαμε, όμως, για τον παληόφιλο τον Δαμιανό, που μια ζωή το ψιθύριζε σε εμένα, εδώ και χρόνια το απειλούσε, όμως την τελευταία στιγμή απέφευγε να τους τη φτιάξει στους κερατάδες τους φίλους του. Το αρνί για να ψηθεί θέλει μια ολόκληρη προετοιμασία. Μην πέσουμε στις λεπτομέρειες, τις πασίγνωστες. Από το πώς θα το μοντάρεις το ερίφιον στη σούβλα μέχρι το πώς θα το «γυρίζεις» πάνω στα κάρβουνα. Δεν κατάλαβα. Γιατί εγώ, σου λέει ο Δαμιανός, να φροντίσω μόνος μου, μοναχός και μέχρι να ετοιμασθώ για το σερβίρισμα οι προσκεκλημένοι μου να απουσιάζουν;

Μετά τις δυο με δυόμισυ άρχισαν να έρχονται οι φίλοι στο σπίτι του Δαμιανού. «Αργήσατε, ρε παιδιά…» τους λέει αθώα. Λες και δεν συνέβαινε αυτό κάθε χρόνο. Μόνο που αυτή τη φορά έγινε η έκπληξη. «Δεν πειράζει, που καθυστερήσατε… λίγο» τους λέει ο Δαμιανός αποφεύγοντας να βάλει… γεύσεις από ειρωνεία και αστεϊσμό στην κουβέντα του. «Εγώ τα έχω όλα έτοιμα από το πρωί…, άντε να ξεκινήσουμε γρήγορα το ψήσιμο και κατά τις επτά με οκτώ η ώρα θα είμαστε έτοιμοι να φάμε…». Μαρμαρώσανε τα φιλαράκια. Ελληνόπουλα είναι, δηλαδή άσκεφτοι, αγενείς, ευκολότροποι, πονηροί, όμως όχι κορόιδα. Την πήραν πρέφα τη δουλειά. Και επειδή αντιλήφθηκαν ότι ο Δαμιανός το έπαιζε σοβαρός, ότι δήθεν δεν έκανε πλάκα, ένοιωσαν άβολα. Προσβεβλημένοι.

Ώπα,ρε. Σε καλάω σπίτι μου, τα έχω ετοιμάσει όλα να περάσουμε μαζί αυτή τη μεγάλη ημέρα κι εσύ μου ‘ρχεσαι μόνον για να στομαχιάσεις και καθυστερημένα, μάλιστα; Κάποιος πέταξε τη μαλακία του. Τη δικαιολογία του, δηλαδή. «Ξέρεις, Δαμιανέ, χθες είμασταν στου Διαμαντόπουλου το σπίτι και μετά τη μαγειρίτσα μας πήρε η ώρα…». Τι λες, βρε μαλάκα; Ο Δαμιανός από… στάνη είναι; Από κάποιο ορεινό χωριό, εκεί που ο παπάς κάνει ανάσταση από τις οκτώ; Μετά τις δώδεκα άρχισε και ο Δαμιανός να βάζει στο στόμα του τη μαγειρίτσα. Κι αυτός ξενύχτης ήτανε.

Αυτό ήταν το Πάσχα μου, παρέα οικογενειακά με τον Δαμιανό. Μέχρι τις δυο το μεσημέρι είχαμε φάει τα κοψίδια μας από αρνί στη σούβλα κι είχαμε πιει τα ούζα μας και τα κρασά μας. Πώς έγινε η δουλειά; Κανονικά. Καθάρισε ο Δαμιανός. Όχι, δηλαδή, να τιμωρηθώ εγώ επειδή αυτός ήθελε να δώσει ένα μάθημα στην παρέα του. Πριν ακόμα φθάσω στο κτήμα του, υποψιασμένος αυτός πώς θα ξηγιόντουσαν οι άλλοι, είχε ξεκινήσει να ψήνει, κάπου 50 μέτρα μακριά από την αυλή του, μέσα στο κτήμα του. Τα άλλα δυο αρνιά ήταν για τους άλλους.

Μόνο που φέτος, με το που θα ερχόντουσαν δεν θα την έπεφταν αμέσως, στο πανέτοιμο το αρνί, να απλώνουν το χέρι, να τραβάνε πέτσες και τρυφερά κομμάτια κρέατος. Έφυγα από του Δαμιανού αργά το απόγευμα με την περιέργεια.

Του χρόνου το Πάσχα οι φίλοι του τι ώρα θα αρχίσουν να μαζεύονται;

Διαβάστε ακόμα:

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΘΕΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ