ΟΥΤΕ ΜΙΣΟ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ

«Μου αρέσει να νικιέται η εξουσία από τον επαναστάτη». Έτσι το είπε κάποιος σούπερ επώνυμος, που πουλάει ο άνθρωπος το παραμύθι του. Μην πούμε ποιος, δεν έχει σημασία. Απεναντίας, αν πω το όνομα θα ψιλοστραβώσει από την αρχή η πολύ σοβαρή κουβέντα που μου άνοιξε η όρεξη να κάνω σήμερα. ''Και ποιος είναι αυτός που το λέει;''. ''Και με ποιο δικαίωμα το λέει αυτός που είχε κάνει τούτο και το άλλο''. ''ΚΑι αφού είναι Αμερικάνος ή Σέρβος δεν μπορεί να το λέει'' ''Μιλάει κι αυτός ο χοντρά χαρτζηλικωμένος που κυκλοφορεί με γιώτ'' Κι άλλα τέτοια ξυνά και απωθητικά.

Στο φινάλε τι είπε ο άνθρωπος; Και να ήταν μόνον αυτός που είναι υπέρ της επανάστασης, όχι βέβαια. Κανένας δεν βγαίνει στο μπαλκόνι να πεις τις ατάκες του υπέρ της εξουσίας. Όλοι είναι υπέρ της ανατροπής, της αντίστασης, της επανάστασης και γενικά κόντρα στην κατεστημένη των πραγμάτων τάξη. Μάλιστα. Αυτό πουλάει. Αυτό γουστάρει ο μαλάκας ο κόσμος. Και τον λέω μαλάκα τον κόσμο διότι ενώ γουστάρει στη πραγματικότητα τη δύναμη, ενώ λατρεύει την εξουσία, και από την άλλη ενώ βαθειά μέσα του είναι κάργα συντηρητικός, κοροϊδεύει τον ίδιον τον εαυτό του υμνώντας και χειροκροτώντας όλες τις λουμπίνες που αποθεώνουν την επανάσταση, την αλλαγή, το νέο και το καινούργιο.

Γιατί γίνεται γάβρος και βάζελος κι όχι Εθνικός και Αθηναϊκός; Γιατί το 99% του γίγαντα και φουκαρά και αδικημένου λαού τη βρίσκει με τις μεγάλες ομάδες, όχι με τις μικρές. Θες μια ομάδα, αντιληπτό. Γιατί την θες, όμως; Για να κερδίζεις, κύριε μαλάκα. Σου λέω αυτά που δεν έχεις σκεφθεί. Τόσο μαλάκας είσαι. Θες κάτι και δεν ξέρεις γιατί το θες. Και τι είναι αυτό που θες να κερδίζεις, κύριε, με το να την πέφτεις στην ΑΕΚ και τον Άρη, τον ΠΑΟΚ και όποια άλλη ομάδα κυριαρχεί στην πόλη σου, στη χώρα σου; Να σου πω εγώ. Για να κερδίζεις τον αντίπαλο, όχι για να κερδίσεις κάτι άλλο, ποιοτικό και διαχρονικό.

Πας σινεμά, θέατρο, συναυλία και παίρνεις, τι; Πιθανόν τίποτα, όμως πιθανόν και κάτι που θα το πάρεις και θα το κρατήσεις σ’ όλη σου τη ζωή. Χρήσιμο, διδακτικό, που προσφέρει όχι μόνο προβληματισμό και γαλήνη, αλλά και ανάβει κάποια λαμπάκια μέσα σου, ανοίγει κάποια κλειστά τρυπάκια.

Κάθε λέξη, κάθε κουβέντα που αραδιάζω, το κάνω μετά μέγιστης προσοχής. Διότι γνωρίζω ότι με διαβάζει κι αυτός που στα βάθη τα σκοτεινά και ερεβώδη μέσα του δεν έχει νικήσει εντελώς τη θύρα 7 και 13. Τι είπα προηγουμένως και το πέρασες κιόλας στο ντούκου; Ότι την πέφτεις στις μεγάλες ομάδες, σ’ αυτές που είναι δημοφιλείς, τραβάνε το μπούγιο. Να κάνουμε μια μικρή στάση. Το ότι έχουν μεγάλο όνομα οι εν λόγω ομάδες, είναι πολύ γνωστές, τις ξέρουν και οι πέτρες, δεν σημαίνει ότι σε ανεβάζουν σαν άτομο, ότι σου δείχνουν το καλό, ότι σε κάνουν να περιφρονείς το βρώμικο, το κάλπικο.

''Μ’ αρέσει να νικιέται η εξουσία από την επανάσταση'', είπε ο πονηρός. Όχι, μαλάκας είναι ο άνθρωπος να απευθύνεται στον κόσμο και να του λέει ''Μ’ αρέσει να νικιέται η επανάσταση από την εξουσία''. Και ρωτάει ο μέγιστος αποδυτηριάκιας, ''Βρε, αρχιμαλάκες της οικουμένης όλης, που είστε καταδικασμένοι να παραμείνετε αλυσοδεμένοι, μπετοναρισμένοι στην αιωνιότητα. Η ερώτηση. Εντάξει, η εξουσία έχει πάνω της και μέσα της και από πάνω μέχρι κάτω την γαμημένη πουστιά. Σύμφωνοι. Η ερώτηση. Η επανάσταση δεν έχει εξουσία; Λέω για την επανάσταση πριν γίνει εξουσία, ας παραγνωρίσουμε την εξουσία της επανάστασης όταν πια θα έχει επιβληθεί ως επαναστατικό καθεστώς. Και, για να μη ξεχνιόμαστε, όταν γίνει κατάσταση παύει να' ναι επανάσταση. Λέω για την επανάσταση όσο είναι επανάσταση.

Λοιπόν. Για να το κουμπώσουμε το ερώτημα πριν σας δώσω μικρόφωνο να μου απαντήσετε και, παρακαλώ, αφήστε ελεύθερη τη σκέψη σας και το πνεύμα. Μην είστε αιχμάλωτοι σε κλισέ εσείς οι θιασώτες και οπαδοί και χειροκροτητές που υπηρετείτε την επανάσταση με το δίκαιο καθεστωτικών ομάδων, Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ. Ομάδων που είναι στην πρωτοπορία μόνο γιατί τις ακολουθούν μάζες. Ακούω, λοιπόν.

Έχεις απέναντι σου το γαμημένο καθεστώς, το οποίο βέβαια έχει εξουσία. Και είναι γαμημένο, είτε είναι δημοκρατικό και δικτατορικό, είτε κομουνιστικό και φασιστικό. Έχει εξουσία; Άρα, γαμιέται. Σύμφωνοι. Λέω, σύμφωνοι, με την έννοια ότι σε πάω πάσο, ότι βλέπω τα πράγματα με τα δικά σου μάτια, με τη δική σου σκέψη, μαλακισμένη, υποκριτική, άσκεφτη σκέψη. Και επανέρχομαι στο ερώτημα.

Όταν στήνεται η επανάσταση, όταν οργανώνεται το κίνημα για να νικήσει την εξουσία, με στόχο να κτιστεί το δικό μας κράτος, αυτό το κράτος δεν οπλίζεται εξουσιαστικά; Νομίζω πως ναι. Με νόμους, ποινές, με κώδικα, με όργανα, που λέγονται επαναστατικά συμβούλια και άλλα τέτοια περίεργα και μη θεσμικά. Δεν ξεκινάει κουτουρού μπουγάτσα το έργο της επανάστασης. Και;

Τι, και; Μίλα μου, τι έχεις να μου πεις, με ξεκάθαρες κουβέντες. Ο χώρος της στήλης είναι μικρός και ιερός. Είναι ναός σκέψης. Μαλακίες και ακαθαρσίες δεν έχουν θέση. Λοιπόν. Αν στο καθεστώς, ακόμα και στο πιο σκληρό, στο πιο στυγνό υπάρχει εξουσία, αυτή ωχριά μπροστά στην εξουσία της επανάστασης. Ό,τι λέμε. Και δεν λέμε τίποτα από το κεφάλι μας. Ούτε απλώνουμε προσωπικές θέσεις, γνώμες, εκτιμήσεις. Βάζουμε την Ιστορία να μιλήσει. Λοιπόν. Γαμημένη η εξουσία του κράτους; Καταγαμημένη και σίγουρα όχι λαϊκή και του κώλου τα εννιάμερα η αντιεξουσία της επανάστασης. Με δολοφονίες, με εκτοπίσεις, με εκδικήσεις, με συκοφαντίες, με στημένα λαϊκά δικαστήρια. Ό,τι λέμε. Και είναι επόμενο αυτό.

Ο επαναστάτης, ο αρχηγός της επανάστασης, οι επιτελείς της επανάστασης είναι της πλάκας αν δεν ενεργούν πιο αδίστακτα, πιο εξουσιαστικά σε σύγκριση με το κτήνος της κρατικής, της προηγούμενης, της νόμιμης εξουσίας. Τι λέμε τώρα. Έχω στήλη εγώ, δεν έχω μπαλκόνι να αμολάω τσιτάτα και σλογκανάκια ενάντια στη εξουσία και ωσανά για την επανάσταση.

Ο Κάρολος Μαρξ ήταν ένας Μέγας Χάλιας. Αποδυτηριάκια διαβάζεις. Το χέζω το παραμύθι και το ψέμα, διότι δεν με πάει πουθενά. Ούτε ένα σεντόνι, ούτε ένα ποίημα, ούτε ένα στίχο κι ένα τραγούδι δεν θα γράψω για μια καραμέλα που θα λοιώσει. Και καραμέλα και τσιχλόφουσκα είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να πορευθεί χωρίς την εξουσία. Όχι οικογένεια και δουλειά να στήσεις, αλλά ούτε ένα βήμα δεν μπορείς να κάνεις χωρίς την προστασία της εξουσίας, της αστυνομικής και της δικαστικής, και της πολιτικής. Δυστυχώς. Δεν γίνεται διαφορετικά. Θα σε φάνε στη γωνία. Τίποτα δεν θα ‘ναι κατοχυρωμένο χωρίς την κρατική κι όχι εξουσία. Η ίδια η ζωή σου, η εργασία σου, η όποια δράση σου.

Η μαγκιά του Μαρξ, τούτο το τεράστιο μυαλό, θα ήταν να έκανε ιδεολογία την εξουσία. Ποιος να τα πει αυτά, ρε; Από την εποχή των σπηλαίων δεν βρέθηκε άνθρωπος να σου καρφώσει το απλούστερο. Ότι ο άνθρωπος οφείλει ο μαλάκας να εξιδανικεύει μόνον ό,τι έχει ανάγκη. Θρησκεία είναι αυτό, τράπεζα, εξουσία, οτιδήποτε.

Τη ζημιά στον άνθρωπο δεν την έκαναν οι μαλάκες. Τι να περιμένεις από τον μαλάκα; Η καταστροφή προέρχεται από τους Μαρξ, από εκείνα τα φωτισμένα μυαλά. Αναφέρομαι σ' εκείνα τα χαρισματικά και ανήσυχα άτομα που θα ξεπερνούσαν τον Θεό, έτσι όπως τον έχει εισπράξει ο ανθρωπάκος, και στην τελική κιότεψαν. Επί της ουσίας, ακολούθησαν την περπατημένη τα πουλητάρια. Εμ, τι. Πουλημένο τομάρι είσαι όταν βλέπεις το φως κι εσύ το ρίχνεις στις δικαιολογίες, ότι δεν έχεις τα άντερα να πεις την αλήθεια. Και, τελικά, μπαίνεις κι εσύ στην έρημο να εισπράξεις τα φράγκα και παπατζήδικα περιμένεις τη «δικαίωση» και την υστεροφημία.

Δεν κατάλαβα. Γιατί είναι πουλημένος μόνον αυτός που τα παίρνει από τον καπιταλιστή, από τον κεφαλαιοκράτη, από τον εξουσιαστή κι όχι από τον εξουσιαζόμενο λαό, που κι αυτός αποτελεί μέγεθος εξουσίας, όμως έτσι όπως ασκεί την εξουσία του πιάνει τα αρχίδια μου. Δεν κατάλαβα. Έχει εξουσία το αφεντικό σου και δεν έχεις εσύ την εξουσία της απεργίας, της αποχής, της διαμαρτυρίας; Το γιατί, όμως, η εξουσία της απεργίας δεν αποδίδει, οφείλεται κυρίως γιατί οι εξουσιαστές της απεργίας, οι εξουσιαστές συνδικαλιστές είναι πουλημένοι ή της πλάκας και παίρνουν τζάμπα τα λεφτά και τα γαλόνια τους.

Εξουσία και επανάσταση το δίπολο, σου λέει. Πέη μπλου. Είπαμε. Και η επανάσταση έχει εξουσία, και η επανάσταση είναι φορέας εξουσίας. Είπαμε. Δεν γίνεται διαφορετικά. Αντιληπτό, κύριε μαλάκα, ό,τι η εξουσία της επανάστασης είναι, υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων να είναι περισσότερο χυδαία, πιο τρομοκρατική, διότι άλλο άμυνα κι άλλο επίθεση. Η μεν κατεστημένη εξουσία είναι στο αμύνομαι, η δε επαναστατική εξουσία στο επιτίθεμαι. Σακούλα;

Ο κύριος Τσαρλς Μαρξ, λοιπόν, π οποίος απλά πέρασε στην Ιστορία της γης κι όχι στην αιωνιότητα των ουρανών, μας μίλησε για τον φουκαρά τον εργάτη, που τον εκμεταλλεύεται ο πούστης ο εργοδότης. Ότι ο εργαζόμενος είναι εξαρτημένος από τον εργοδότη κι όχι το αντίθετο. Μαλακίες. Τα παπάρια μου πιάνει ο εργοδότης χωρίς τους εργαζόμενους. Κι αυτός, ο εργοδότης είναι εξαρτημένος. Οπότε, η μαγκιά του Μαρξ θα ήταν να φτιάξει ένα μανιφέστο, ας το έλεγε κομουνιστικό κι αυτό, το οποίο θα προσφερόταν να γίνει η ιδεολογία το αφεντικό, όχι ο υπάλληλος, όχι ο εργαζόμενος. Τι λέμε;

Πρώτα να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε όταν λέμε ιδεολογία, θρησκεία. Όταν, λοιπόν, λέμε χριστιανισμός, λέμε ότι ο πιστός του δόγματος οφείλει να συμπεριφέρεται σύμφωνα μ’ αυτά που δίδαξε ο Χριστός. Όταν λέμε μαρξισμός, λέμε ότι ο ιδεολόγος μαρξιστής οφείλει να κοντράρει τον εργοδότη, να του ζητάει αυξήσεις, να του κάνει απεργίες, μέχρι και σαμποτάζ. Κι έρχεται ο αποδυτηριάκιας και τι σου λέει;

Αν ο Μαρξ στρίμωχνε τον καπιτάλα, δηλαδή τον υποχρέωνε να προσκυνήσει την ιδεολογία του καπιταλισμού, δηλαδή να εξιδανικεύσει την ελεύθερη οικονομία, να μη χαρακτηρίζεται βαρβαρισμός και εχθρική στα πλατειά λαϊκά στρώματα, αν, λοιπόν, ο Κάρολος έβαζε όσια και ιερά και όρια στη θρησκεία της νόμιμης εξουσίας, τότε δεν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα; Να το πω αλλοιώς.

Ο Μαρξ θα έπρεπε να περάσει το μήνυμα στον μεν εργαζόμενο ότι είσαι εργαζόμενος, κι αν σε παίρνει, αν είσαι ικανός, τότε μπορείς να γίνεις κι εσύ προϊστάμενος, αφεντικό, εργοδότης, με δική σου δουλειά. Δεν λειτουργεί οργάνωση οικονομίας χωρίς αφεντικά, χωρίς ιεραρχία. Και στο λαϊκό κράτος πάλι θα υπάρχουν εργαζόμενοι. Το επιδιωκόμενο, λοιπόν, δεν είναι να ενισχυθεί ιδεολογικά ο εργαζόμενος, η μία πλευρά, αλλά όλη η κλίμακα της ιεραρχίας, μέχρι το αφεντικό, μέχρι τον εργοδότη, που αυτός, κατά τον Μαρξ, πρέπει να είναι το κράτος. Σακούλα; Σακουλεύτηκες;

Ο μαρξισμός απέτυχε. Όπως, άλλωστε, και ο χριστιανισμός. Δεν έγινε καλύτερος ο κόσμος. Δεν άλλαξε ο άνθρωπος, παραμένει καριόλης. Απέτυχε ο μαρξισμός διότι δεν κατάφερε να σπάσει τη ζυγαριά, να φέρει τον εργαζόμενο σε καλύτερη μοίρα, μάλλον να δυσχεράνει το κεφάλαιο, το οποίο συνεχίζει να γαμαεί και να δέρνει. Χρεωκόπησε ο μαρξισμός διότι δεν μπορεί να εμπνεύσει ιδεολογικά περισσότερο, έτσι ώστε να μειώσει το χάσμα ανάμεσα στον κεφαλαιοκράτη και τον εργάτη. Και λέει ο αποδυτηριάκιας ότι αν ο Μαρξ έγραφε το Κεφάλαιο με τρόπο τέτοιο που να έδειχνε το δρόμο του παραδείσου για πάρτη του κεφαλαίου, τότε αυτό θα ήταν το καλύτερο για τον εργαζόμενο. Σακούλα;

Και γιατί ο Μαρξ και ο κάθε λαϊκιστής δεν είναι υπέρ του κεφαλαίου, που μόνο με... κομουνιστική λογική ωφελεί τον εργαζόμενο; Επειδή η ΕΞΟΥΣΙΑ της μάζας, που την αποκαλούν λαό, δεν αντέχει την αλήθεια. Η τελευταία κουβέντα. Θρησκείες και ιδεολογίες κτίστηκαν για να προσκυνάνε την εξουσιαστική σαπίλα της μάζας. Να, γιατί στους αιώνες δεν κάνει ούτε μισό βήμα ο κοινωνικός άνθρωπος.

Διαβάστε ακόμα:

ΣΤΙΣ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ