ΤΟ ΡΟΥΣΦΕΤΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Τρομάξανε όσοι είδανε στην κούνια τον Κουασιμόδο. Από τότε που ήταν βρέφος φάνηκε το τέρας της ασχήμιας του. Ένα πρόσωπο που δεν ήθελες να το βλέπεις. Τόσο κακοφτιαγμένο και σμπαραλιασμένο είχε βγει από την κοιλιά της μάνας του. Υπάρχουν μωρά που δεν είναι όμορφα, όμως όσο μεγαλώνουν γίνονται κουκλάκια. Όπως μωρά με ολοκάθαρο, φωτεινό πρόσωπο και κατάλευκο δέρμα, τα οποία στην πορεία είναι φαβορί σε αντικαλλιστεία, σε διαγωνισμούς ασχήμιας.

Τέρας, λοιπόν, που δεν βλεπόταν ο Κουασιμόδος, όμως κανονικός άνθρωπος. Κανονικός άνδρας. Μ’ ένα κεφάλι, δυο χέρια, πέος με όρχεις κρεμασμένα στο σωστό σημείο κι όταν μεγάλωσε δεν έβγαλε βυζιά, ούτε είχε συμπεριφορά παρθένου δεσποινίδος. Κι αυτοί που τρόμαξαν όταν πρωτοαντίκρυσαν τον πιο άσχημο άνθρωπο, τον Κουασιμόδο, πως θα αντιδρούσαν εάν έβλεπαν μια γυναίκα με κλειτορίδα σα ψωλή κανονική; Ένα αγόρι, αδύνατο σα μανεκέν, με βυζιά που χρειαζόντουσαν σουτιέν και δεν οφείλονταν στο πάχος του σώματος.

Θεϊκό πρόσωπο. Έτσι το έβλεπαν στην αρχαιότητα, στη βαθειά αρχαιότητα το αρσενοθήλυκο, όπως έτσι το είπανε. Θεού πράμα είναι, όχι της φύσης. Σήμερα, όμως, που δεν έχουν σταματήσει να γεννιούνται παιδιά με αντρικά και θηλυκά γεννητικά όργανα, το αρσενοθήλυκο είναι ο ορισμός της δυστυχίας. Της τραγωδίας. Και για τους γονείς και, βέβαια, για το ίδιο το παιδί, το οποίο δεν ξέρει τι είναι, γιατί δεν είναι ούτε αγόρι, ούτε κορίτσι. Τι κάνει το παιδί, το μπερδεμένο σωματικά, οργανικά; Πονεμένη ιστορία. Θα πέσει στον ψυχολόγο κι αν ο δόκτωρ τον φέρει βόλτα, στα ίσια του. Θα παει στον χειρούργο να του κάνει επέμβαση, για να του αφαιρέσει, να του προσθέσει, να του σενιάρει το ένα ή το άλλο. Κι αν πετύχει η εγχείρηση. Αν… Αφού πρώτα να διαλέξει τι να είναι το αρσενοθήλυκο. Να αποφασίσει να… γίνει αγόρι ή κορίτσι. Σύμφωνα με τις στατιστικές στα 5.000 παιδιά που γεννιούνται το ένα είναι αρσενοθύληκο.

Βεβαίως ο κάθε κανονικός άντρας έχει μέσα του σ’ ένα ελάχιστο ποσοστό και την γυναίκα. Τις γυναικείες ορμόνες, τη γυναικεία σκέψη, τέλος πάντων κάτι από τη γενετική ταυτότητα της γυναίκας. Το ίδιο και η κανονική γυναίκα, δεν είναι 100% γυναίκα. Γνωστά αυτά. Το αρσενοθήλυκο; Είναι ένα άλλο φύλο; Μια άλλη κατηγορία; Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια της. Και πέφτει η θεωρία.

Προϋπήρχε ο αρσενοθήλυκος. Το αρσενοθήλυκο. Και μετά εξελίχθηκε στο αρσενικό και στο θηλυκό. Ποιο τρίτο φύλο, που λένε τους ομοφυλόφιλους; Μη μπερδεύουμε ακόμα τους γκαίη, άνδρες και γυναίκες. Δεν φθάσαμε ακόμα στις σεξουαλικές προτιμήσεις, που βέβαια ορίζονται σωματικά, αλλά κυρίως πνευματικά, φυσικά, κατασκευαστικά από το κάθε άτομο. Ο ομοφυλόφιλος, όμως, είναι κανονικός άνδρας. Όπως ένας κανονικός άνδρας. Το ίδιο η ομοφυλόφιλη, η λεσβία. Κανονικότατη γυναίκα, που όμως υπάρχουν λόγοι που επιλέγει μια σεξουαλική παρέκκλιση. Λέμε, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει τρίτο φύλο…

…Υπήρχε ένα φύλο, το αρσενοθήλυκο. Πρώτα αυτό. Με όλα τα χαρακτηριστικά του αρσενικού, όπως και του θηλυκού μαζί. Και ήδη, όχι δεν θα τη χοντρύνω ακόμα την κουβέντα, είμαστε ήδη στη φάση να ξαναγυρίσει το ανθρώπινο γένος στο ένα φύλο. Στον ερμαφρόδιτο τύπο. Πολύ δυνατά είμαστε μέσα στην αρχική φάση της διαδικασίας να «ξαναπαντρευτούν», να ξαναενωθούν τα δυο φύλα, και να μη λειτουργούν μεμονωμένα, ξεχωριστά, ξεκομμένα. Για να βρει έτσι το δρόμο του και το ένα φύλο και το άλλο. Το αρσενοθήλυκο να ξαναγίνει όπως, σε μερικά ζώα, στην αρχική τους μορφή, όταν πρωτοεμφανίζονται στη ζωή.

Τώρα, λένε, οι ανάγκες του ανθρώπου απαιτούν να κλείσει ο κύκλος, το θηλυκό να μπει στην τροχιά του αρσενοθήλυκου. Είπαμε. Όλα τα ρυθμίζει η Ανάγκη. Η φύση του ανθρώπου και του κάθε πλάσματος βαδίζει νομοτελειακά να συναντήσει την Ανάγκη του. Αν τα θελήματα των καιρών σε θέλουν να πας αλλού, προκειμένου να αναζητήσεις εκείνο που χρειάζεσαι, στο συγκεκριμένο ή στο άγνωστο, να πας μπροστά και στα τυφλά, να γυρίζεις πίσω, θα το κάνεις. Θέλεις δεν θέλεις. Είπαμε, μιλάει η Ανάγκη.

Το αρσενοθήλυκο δεν προήλθε από το τίποτα. Τίποτα δεν είναι καινούργιο. Το κάθε τι από κάπου προέρχεται και έχει το λόγο τη ύπαρξης του. Πάντα, για να μη ξεφεύγουμε, δουλεύει η αιτία, η ανάγκη. Και το τι χρειάζεται για να επιβιώσει το πριν που γίνεται σήμερα και αύριο.

Το αρσενοθήλυκο έχει τη δική του προϊστορία. Πόλεμο κάνει και δεν σταματά ποτέ αυτή τη διεκδίκησή του, λέμε για το αρσενοθήλυκο, το οποίο βρίσκεται τόσο μέσα στον άνδρα, όσο και μέσα στη γυναίκα.

Του αρέσει ο κώλος. Υπάρχουν κι άλλες τρύπες στο σώμα. Αυτός, όμως, αισθάνεται ερωτικά, ερεθίζεται σεξουαλικά απ’ τον άνδρα. Και απ’ εκεί και πέρα βρίσκει την τρύπα την πλέον προσφιλή και να πάνε να γαμηθούν οι ζοχάδες. Ποιος να μας κρίνει, σκέπτεται; Να απολογηθούμε στον Θεό εμείς που δεν θέλουμε το πέος, όπως οι άλλοι δεν γουστάρουν ρώγες στο στήθος τους. Πέος; Μια εξέλιξη της κλειτορίδας. Όρχεις; Οι ωοθήκες της γυναίκας που έχουν βγει προς τα έξω.

Πανάρχαιος ο κύκλος. Προϊστορική η μάχη της ετεροφυλοφιλίας. Και πρέπει η ομοφυλοφιλία να αναπτύχθηκε, μάλλον να βρήκε αφορμή να ξεμπουκάρει στο γήπεδο από τα αποδυτήρια του σώματος και του πνεύματος, τότε που ο άνθρωπος ζούσε ακόμα στις σπηλιές. Τότε που όλοι γαμιόντουσαν σ’ ένα ατελείωτο μπέρδεμα. Άνδρες με άνδρες, με παιδιά, γονείς και αδέλφια, όλοι το έκαναν στο μπέρδεμα, στο όπως κάτσει. Είμαστε στην εποχή του κανιβαλισμού, στην κτηνώδη επιθετικότητα, αρπακτικότητα. Όταν δεν έχεις, όταν δεν βρίσκεις αυτό που θέλεις, τότε η ανάγκη της ικανοποίησης της σάρκας βαράει στο κόκκινο και δεν υπάρχουν όρια και εμπόδια. Τίποτα δεν σε σταματά.

Ερμαφρόδιτος. Είναι το παιδί του Ερμού και της Αφροδίτης. Γέννημα Θεών ο Ερμ-αφρόδιτος, πανέμορφος, πανέμορφη, ό,τι καλύτερο είχαν οι γονείς του το πήρε επάνω του. Δεν είναι τυχαίο ότι στην αρχαία Ανατολή τα ερμαφρόδιτα πλάσματα είχαν θεοποιηθεί. Φοβάμαι να το συνεχίσω… Δεν ξέρω, προς το παρόν, ποιο δρόμο να ακολουθήσει το σεντόνι… Να αρχίσω να το κουνάω προς ανατολάς ή δυσμάς, να καλέσω το δέκα ή το 25 χιλιάδες χρόνια πριν…

Στην Ελλάδα ο Ερμαφρόδιτος, που συμφώνησε με τη μυθολογία, δηλαδή τη θρηκειολογία, δηλαδή τη θρησκεία, ήταν ένα είδος Χριστού. Αγνό πράμα. Πανέμορφο. Άκακο. Γι’ αυτό λατρευόταν ως θεότητα. Ειδικά στην κλασική αρχαιότητα, στην ακμή του ελληνικού πολιτισμού…, προσέξτε τι λέμε, κύριοι μαλάκες…, ο ερμαφρόδιτος δικαιώνεται καλλιτεχνικά, εικαστικά διότι, σου λένε, λειτουργεί αρμονικά σ’ έναν άνθρωπο η σύζευξη του αρσενικού και του θηλυκού στοιχείου. Και αν πάμε στη λαογραφία, φύγουμε από την τέχνη, θα δούμε τον ερμαφροδιτισμό, τον ανδρογυνισμό, να παίζει πρωταγωνιστική μπάλα σε έθιμα και θρησκευτικές εκδηλώσεις.

Παντρευότανε το ζευγάρι και ο άντρας μετά την τελετή του γάμου φορούσε γυναικεία ρούχα και η νύφη ανδρικά. Γιατί; Για να πάρει ο ένας δύναμη από την άλλη και η γυναίκα από τον άντρα.

Κι ήρθανε τα χρόνια τα κατοπινά και το αρσενοθήλυκο, ο ανδρόγυνος ήταν ντροπή και προκαλούσε αποστροφή. Και ένα αιώνιο πρόβλημα σ’ αυτόν που γεννήθηκε με ασαφή εξωτερικά γεννητικά όργανα. Να μη ξέρει τι είναι, άνδρας ή γυναίκα;

Η μάνα του Ερμαφρόδιτου είναι η γαμιόλα η Αφροδίτη. Δεν ήταν μόνον μουνάρα, μια γυναικάρα να την πιεις στο ποτήρι και να της δώσει ό,τι σου ζητήσει. Ήταν γυναίκα του γαμησιού. Το γούσταρε να την ρίξεις στο κρεβάτι και να την ξεσκίσεις. Ήταν εκλεκτική όμως, δεν πήγαινε μ’ όποιον και όποιον. Τι λέμε τώρα; Με χοντρές και σύντομες πινελιές δίνουμε το πορτραίτο της Θεάς του έρωτα. Αυτό κάνουμε. Και δεν λέμε τίποτα περισσότερο και τίποτα πιο άσεμνο απ’ ό,τι αναφέρεται στην θρησκεία των Ελλήνων.

Κεφάλαιο ξεχωριστό η Αφροδίτη, κόρη του Δία, για να κάνουμε ταμείο, και ήταν επόμενο να μανουριάσει όταν την υποχρέωσαν να παντρευτεί τον ετεροθαλή αδελφό της, τον κακάσχημο και κουτσό γιό της Ήρας, τον Ήφαιστο τον σιδερά. Και γι’ αυτό η Αφροδίτη μέσα στο ίδιο της το παλάτι κεράτωσε τον ανάπηρο σύζυγο της με τον Άρη, τον Θεό του πολέμου, που ήταν ωραίος και στυλάτος, σκέτο μανεκέν.

Μπαίνουμε σ’ άλλο χωράφι. Μιλάμε για τον Ερμαφρόδιτο. Και μπαμπάς του ήταν ο Ερμής, εξ ου και το όνομα Ερμαφρόδιτος, το παιδί που γεννήθηκε όταν η Αφροδίτη ξενοπηδήχθηκε και με τον Ερμή, τον ψυχοπομπό. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και η παραμικρή λεπτομέρεια έχει τη σημασία της. Από την μια η Αφροδίτη, η θεά του σεξ κι όχι του έρωτα, να ξέρουμε τι λέμε, άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Όχι μόνον η Θεά Αφροδίτη γαμιότανε με όποιον έκανε κέφι, χωρίς απαραιτήτως να είναι καρδιοκτυπημένη. Ο κάθε νορμάλ άνθρωπος πηδιέται αν καψουρευθεί, και καψούρα δεν είναι έρωτας, δεν είναι αυτό που έχει μέσα του το συναίσθημα, το ρομαντισμό, την ποίηση.

Από την μια, λοιπόν, η Θεά του γαμησιού και από την άλλη ο Θεός που οδηγούσε τις ψυχές των πεθαμένων στον Άδη, στον κάτω κόσμο. Απ’ αυτούς τους δύο συγκεκριμένα προέρχεται ίσως το πλέον αγνό και αμόλυντο και παρθένο ον που μπήκε στο στερέωμα της θεοκρατίας. Ο Ερμαφρόδιτος. Αυτός που ταυτιζόταν με τον Έρωτα, όχι με το γαμήσι, άλλωστε ήταν σε αποχή μέχρι την εφηβεία του και ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή, παρά τη θέληση του, και αφού τον παραπλάνησε μια καριολία, μια από τις νύφες, η Σαλμακίς. Μη το ρίξουμε στις λεπτομέρειες, ακόμα κι αν παρουσιάζει ένα απίστευτα πορνογραφικού χαρακτήρος ενδιαφέρον η Βίβλος του Δωδεκάθεου. Εντάξει, δεν υπήρχε τέτοιο σύγγραμμα, όπως η Παλαιά Διαθήκη των Εβραίων, όπου κι εκεί πέφτουν αλλόκοτα γαμήσια και γίνεται της Πόπης και της Παρθενόπης, αυτής που χάνει την παρθενία της.

Μιλάμε για τον Ερμαφρόδιτο. Που τον μπάνισε από μακριά η Σαλμακίδα και έπαθε. Θαμπώθηκε από το κάλλος του και τα νειάτα του. Τι παίδαρος είναι αυτό το μανούλι, ψιθύρισε η νύφη της πηγής, θα τον πάρω οπωσδήποτε. Του την έπεσε κανονικά, όμως ο Ερμαφρόδιτος, άπειρος και ανέραστος, παρ’ ότι βλέπει να τον φλερτάρει άγρια ένας κορίτσαρος με τα όλα του αρνείται να υποκύψει.

Πάμε παρακάτω. Στους κύκλους των στωϊκών φιλοσόφων ο Ερμαφρόδιτος συμβόλιζε τον σπερματικό λόγο. Υπάρχει, κι αυτό το ξέρετε, ο πολιτικός λόγος, ο επιστημονικός λόγος, ο φιλοσοφικός λόγος. Έρχονται οι στωϊκοί και σου λένε ο σπερματικός λόγος. Θα πούμε κάτι, δηλαδή, κι αυτό θα γεννήσει κάτι άλλο. Θα σκεφθούμε κάτι που θα παράξει μια άλλη σκέψη. Λόγος που έχει μέσα του το σπέρμα της ζωής. Και που είσαι ακόμα. Ο Ερμαφρόδιτος…, ποιος άλλος αν το σκεφθείς;…, είναι αυτός που άρχισε να χρησιμοποιεί μηνυματάκια για να μπει στο παιχνίδι το μονοθεϊστικό, να τελειώσει ο κύκλος του πολυθεϊστικού και να σημαίνει το τέλος του αρχαίου κόσμου. Αυτός, ο Ερμαφρόδιτος, από την κυρία γαμιέμαι και τον κύριο ταχυδρόμο των ψυχών, που κατέληξε στον Ερμή τον τρισμέγιστο, έγινε ο Πάνθεος και έφθασε να λατρεύεται ως και ο δημιουργός του σύμπαντος.

Σε άγαλμα ρωμαϊκό που φτιάχτηκε το 120 μετά τον Ναζωραίο και βρίσκεται στο Palazzo Colonna (φώτο) ο Ερμαφρόδιτος είναι ένα κανονικό αγόρι με πέος και σφικτά και στητά στήθη και μια γυναικεία όψη στο πρόσωπο. Μη λέμε λεπτομέρειες. Τελικά, η Σαλμακίς τον μάγεψε και αφού τον ξεβράκωσε έπεσε κι αυτή ολόγυμνη επάνω του και κάργα καυλωμένη τον πήδηξε. Αντιστάθηκε όσο μπορούσε ο Ερμαφρόδιτος, που ήταν κανονικό αγόρι, αλλά τελικά έγινε της Σαλμακίδος η οποία κατάφερε να πάρει την ευλογία των Θεών και να νικήσει στο χορτάρι επάνω τον γιο της Αφροδίτης.

Δεν είπαμε το άλλο. Δεν θέλω μόνο να με γαμήσει ο Ερμαφρόδιτος, παρακάλεσε τους Θεούς η Σαλμακίδα, θέλω να ενωθούν τα σώματα μας σ’ ένα, μάλιστα τόσο πολύ που να μην καταλαβαίνει κανείς αν είναι άνδρας ή γυναίκα το νέο σώμα που θα γεννηθεί από την απόλυτη ενοποίησή μας. Και οι Θεοί του Ολύμπου έκαναν το χατήρι, το ρουσφέτι στην φιλήδονη Σαλμακίδα.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ Νοέμβριο 2010

Διαβάστε ακόμα:

ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ