ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Τζάνις Τζόπλιν. Η ασπρουλιάρα με τη φωνή νέγρας. Μεγάλο λαρύγγι. Κι όχι μόνον όταν τραγουδούσε, αλλά κι όταν ξελαρυγγιαζόταν μπροστά στο μικρόφωνο. Πάθαινες. Ατέλειωτοι δίσκοι πουλήθηκαν με τα ροκ κομμάτια της. Εκατομμύρια. Και το 1970, στις 4 Οκτωβρίου, σε ηλικία μόλις 27 χρονών είδε τα ραδίκια ανάποδα. Σίγουρα τα είδε. Για τι άλλο σε θάβουν στο χώμα; Για να βλέπεις τα ραδίκια και τα βλήτα. Γι’ αυτό δεν σε χώνουν μπρούμυτα, αλλά σε ξαπλώνουν ανάσκελα. Τι να μπανίζεις με την πλάτη στον ουρανό. Ή αν σε στρώσουν πλάγια. Παρασύρθηκα. Το ‘χω αυτό. Πειράζει; Εμένα, όχι.

Ήθελε, λέει, η Τζ. Τζ. να τα κάνει όλα στη ζωή της. Να τα γνωρίσει όλα. Όσα προλάβει σε τούτη τη ζωή. Λέω σε τούτη διότι υπάρχουν κι άλλες ζωές. Ποιος μπορεί να μου αποδείξει ότι δεν υπάρχουν; Ότι δεν ξανάρχεσαι στη γη. Δεν θέλω λόγια, ούτε γραπτά. Αυτά δεν είναι αποδείξεις. Κάποιος σκέφθηκε κάτι. Άλλος φαντασιώνεται κάτι. Άλλος δέχθηκε επίσκεψη από τον άλλον κόσμο και του μήνυσε κείνο και το άλλο. Είπαμε. Αυτά δεν είναι αποδείξεις. Άλλο ότι θέλουμε να τα μασήσουμε, ακόμα κι αν είναι παραμύθια.

Τεράστιο πρόσωπο του 1968 η Τζάνις Τζόπλιν. Εδώ είμαστε. Στο 1968. Στη χρονιά που ξεμυάλησε όλη τη γη. Και προκάλεσε μεταρρυθμίσεις πάνω στη σαπίλα του αστικού συντηρητισμού της δύσης και στη σταλινική γραφειοκρατία της ανατολής. Φοβερά πράγματα. Τα σάρωσε όλα το 1968 ο δοξασμένος και τραγουδισμένος γαλλικός Μάης των φοιτητών και των εργατών. Έτσι λένε.

Μέσα και η Τζάνις Τζόπλιν. Η δυστυχισμένη. Ναι, ρε. Μιλάνε όλες οι αδελφές της πολιτικής και υμνούν και δοξολογούν το 1968, θα μιλήσει και η αδερφάρα ο αποδυτηριάκιας. Εάν ένα άτομο, συγκεκριμένα η Τζάνις Τζόπλιν, θέλει να τα γνωρίσει όλα, τι είναι, κύριοι μαλάκες; Μια δυστυχισμένη ύπαρξη είναι. Δεν κατάλαβα. Είσαι με τα καλά σου, με τις ισορροπίες σου, έχεις έλεγχο στις επιθυμίες σου, όταν θέλεις να πηδήξεις το ίδιο σου το παιδί; Όταν θέλεις να πηδήξεις τον ίδιο σου τον εαυτό με τα ναρκωτικά; Όταν θέλεις να πηδήξεις από το μπαλκόνι;

Μια άρρωστη κοινωνία είσαι, κύριε μαλάκα, όταν παραδίδεσαι για ώρες σε μια ξέφρενη μουσική, όταν βγαίνεις στους δρόμους και απαιτείς να σου κάνει το κράτος αυτό που δεν δικαιούσαι, όταν χουλιγκανίζεις στα γήπεδα, όταν υποστηρίζεις τους Μπους και τους Λάντεν, επειδή ο ένας έχει δίκηο, επειδή ο ένας κι όχι ο άλλος είναι ο καλός του έργου. Σε μπλέξανε, έμπλεξες μόνος σου, άσχετο αυτό. Λέμε ότι όταν παραφέρεσαι μονίμως, όταν εκτροχιάζεσαι, αυτό ξεκινάει επειδή είσαι μέσα στο πρόβλημα. Άλλο αν θα έρθει ο πασίγνωστος μαλάκας της αιωνιότητος για να σου πει ότι Αυτό είναι επανάσταση, αυτό είναι κίνημα, είναι το άλλο, είναι το νέο. Μαλακίες.

Την πραγματική επανάσταση, διότι, επιτέλους, δεν είναι μια ουτοπία η επανάσταση, το 1968 την έκανε ο Αριστοτέλης Ωνάσης και η Ζακλίν Κένεντυ. Μιλάμε σοβαρά. Πολύ σοβαρά. Είπαμε πολλά για το 1968, όλα όσα έγιναν στην Αμερική και κυρίως στην Ευρώπη. Όλα αυτά που έτυχε να συμβούν το 1968, από την Άνοιξη της Πράγας μέχρι το ξεσηκωμό και το μακελειό των φοιτητών στο Μεξικό που διαφωνούσαν για τα έξοδα των ολυμπιακών αγώνων, τις αντιδράσεις στις ΗΠΑ για Βιετνάμ και Καμπότζη, στα πανεπιστήμια και στις συναυλίες, τους χίπυς, τα παιδιά των λουλουδιών και της μαριχουάνας, την ροκ κοινότητα που απλώθηκε παγκόσμια και δεν αφορούσε μόνον μουσική, αλλά ύφος και συμπεριφορά στην πολιτική, την παιδεία, το σινεμά. Λοιπόν.

Τι ήθελε η Ζακλίν Μπουβιέ στα 39 της χρόνια, χήρα του Τζων Κένεντυ, με δυο παιδιά; Να κάνει ένα γάμο κονόμας. Αυτό ήθελε, αυτό έκανε. Να αποκαταστήσει και τα παιδιά των παιδιών της. Και πράγματι την χρύσωσε ο Ωνάσης. Μιλάμε για γεγονότα. Και λέμε ότι ο γάμος Τέλη – Ζακλίν ήταν η κορυφαία επαναστατική πράξη του 1968. Διότι και ο 62χρονος Ωνάσης πήρε αυτό που ήθελε. Έκανε ένα γάμο συναλλαγής και κατέκτησε την γυναίκα τρόπαιο, μια παγκόσμιας αναγνωρισιμότητος και κύρους γυναίκα. Να, γιατί, και δικαιολογημένα, ο γάμος τους το 1968 χαρακτηρίσθηκε της δεκαετίας, του αιώνα και βάλε.

Να πάνε να πηδηχθούν τα σουτιέν. Μιλάμε σοβαρά. Άλλο κίνημα σοβαρό αυτό. Όπως τα κομματόσκυλα παραμονές εκλογών μοιράζουν στους δρόμους φέιγ βολάν και διαφημιστικό υλικό των υποψηφίων, έτσι και οι φεμινίστριες στις ΗΠΑ, κοντά και οι λεσβίες, μπουκάριζαν στα σουπερμάρκετ και παρότρυναν τις νοικοκυρές ''Κάψτε τα σουτιέν σας'', ''Στείλτε στο διάολο τους άνδρες'', δεν τους έχετε ανάγκη τους μαλάκες, κερδίστε την ελευθερία σας. Κι άλλες τέτοιες μαλακίες.

Δεν μιλάμε για γραφικές, ούτε για μεμονωμένες καταστάσεις. Μιλάμε για… κίνημα. Παρακάτω. Έγιναν τα καλλιστεία για τη Μις ΗΠΑ το 1968, πάντα για το 1968 μιλάμε, και οι πολιτικοποιημένες φεμινίστριες μπροστά στις κάμερες έριχναν στους κάδους των σκουπιδιών τις ζαρτιέρες τους, τους κορσέδες και τις ψηλοτάκουνες γόβες. Όλα αυτά, όπως και τα καλλυντικά, ήταν για πέταμα, δεν τα χρειαζόντουσαν οι γυναίκες που αιώνες καταδυναστεύονταν από τους πουσταράδες τους άνδρες.

Τι έγινε, κυρίες όρνιθες; Πέτυχε η επανάσταση του 1968, κυρίες κλώσες; Σταμάτησαν οι γυναίκες να φοράνε σουτιέν; Δεν νομίζω. Όποια δεν έχει το αρμόζον βυζί που να προκαλεί τον άνδρα, που να τον ερεθίζει να το πω καλύτερα, τρέχει σήμερα να κάνει ανόρθωση στήθους στον πλαστικό ή αγοράζει ενισχυμένα σουτιέν με μπαμπάκι. Ποια επανάσταση. Κάντε μου τη χάρη, λοιπόν.

Είπαμε. Ο αποδυτηριάκιας το είπε. Την αληθινή επαναστατική πράξη την έκανε η Ζακλίν, μόλις τέσσερις μήνες μετά τη δολοφονία του αδελφού του άνδρα της, του Μπομπ Κένεντυ.

Κορνήλιος Καστοριάδης. Γιατί, όχι; Γιατί να μη στήσω μαζί με τον αλητάμπουρα, τον αρχιπειρατή, αυτόν τον τεράστιο μάγκα Αριστοτέλη Ωνάση και τον κορυφαίο φιλόσοφο Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Έλληνα (μακαρίτη πια) που ήταν ένας από τους τρεις «ηθικούς αυτουργούς» του πράσινου ''Μάη ’68''. Έβγαζε το περιοδικό Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα. Δεν κατάλαβα. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ρε. Δεν γουστάρω ούτε σοσιαλισμό, ούτε βαρβαρότητα. Τι γουστάρω; Όχι να αμφισβητώ αυτό που υπάρχει, χωρίς να λάβω υπ’ όψιν ότι η φύση του ανθρώπου, η φύση των ανθρώπινων κοινωνιών είναι υπεράνω όποιου κατασκευασμένου πολιτικού ή φιλοσοφικού συστήματος. Ούτε θα αγνοήσω, πολύ περισσότερο θα δεχθώ τους χούλιγκαν, τους ταραξίες φοιτητές επειδή κάνω κριτική, επειδή διαφωνώ με τον καπιταλισμό της δύσης. Ή με τη συντήρηση και τον πουριτανισμό της σοβιετικής πατέντας.

Μιλάμε σοβαρά. Δεν φτιάχνουμε σουξέ να μας το τραγουδήσει η Τζόπλιν. Ούτε βγάζουμε μαοϊκή εφημερίδα, όπως ο Ζαν Πωλ Σατρ που με την Σιμόν ντε Μπωβουάρ την μοιράζανε στους δρόμους. Ελάτε, ρε. Να σου λέει ο άλλος ''Η πλήξη είναι αντεπαναστατική''. Δηλαδή; Για να μη νοιώθουμε πλήξη άντε να αμολυθούμε σε πορείες, σε διαδηλώσεις, άντε να πλακωθούμε με τους μπάτσους.

Γιατί μπήκαν στο παιχνίδι οι Γάλλοι φοιτητές και ξεκίνησαν τη δουλειά που έμεινε στην Ιστορία ως ''Μάης ’68''; Η αθλιότητα, λέει, στους φοιτητικούς χώρους, στα πανεπιστήμια. Φοβερά πράγματα. Και γιατί δεν τους νοικοκυρεύουν τους χώρους οι φοιτητές; Αυτό αναρωτιέται ο αποδυτηριάκιας. Έχουν ευθύνη και οι ίδιοι οι φοιτητές για τους χώρους τους στις φοιτητικές εστίες, στα πανεπιστήμια. Είπαμε. Πάντα υπάρχει λόγος να ξεκινήσει ο τσαμπουκάς. Και επειδή υπήρχε αθλιότητα στους φοιτητικούς χώρους τους έκαναν αυτούς τους χώρους εντελώς μπουρδέλο. Και μαζί όλο το Παρίσι. Μαγκιά. Επανάσταση. Κίνημα.

Να μη φύγουμε από τον Μάη ’68. Από το Ετουάλ ξεκίνησαν 25.000 φοιτητές, πέρασαν από το Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων και έφθασαν στο Καρτιέ Λατέν. Και από το Σαιν Ζερμαίν ντε Παρί έως το Μονπαρνάς πλακωνόντουσαν μέχρι τα ξημερώματα με την αστυνομία. Αν έλεγε η κυβέρνηση ότι εσείς οι φοιτητές που εσείς οι ίδιοι ισχυρίζεστε ότι εκπροσωπείτε το 7% του λαού, άντε το 17% σας χαρίζουμε ένα 10%, ελάτε να κυβερνήσετε. Κι εμείς, παρ’ ό,τι είμαστε η πλειοψηφία, φεύγουμε. Πάρτε τα όλα εσείς. Κι αν δεν θέλετε εσείς, αναθέστε την κυβέρνησή σας στους από πίσω σας. Ρωτάω. Τι θα γινόταν; Ας διαφωνούν το 80% του λαού. Τι θα γινόταν; Αν η κυβέρνηση Ντε Γκωλ έλεγε Σταματείστε τις αλητείες κι ελάτε εσείς να αναλάβετε την υπεύθυνη κυβέρνηση. Να κάνετε τα δικά σας.

Πάρτε δρόμο, ρε. Ζητάς ισότητα. Από ποιόν; Ασόβαρα πράγματα. Γιατί δεν εφαρμόζεις την ισότητα εσύ και οι δικοί σου. Κι όχι μόνο την ισότητα, κι ό,τι άλλο σε κατεβάζει στο δρόμο.

Τα κοκταίηλ μολότωφ που ρίχνουν δεν φέρνουν την αλλαγή, ούτε γεννάνε την επανάσταση. Μιλάμε σοβαρά. Μιλάμε πολιτικά. Τα μπετά του κατεστημένου δεν σπάνε με τα κοκταίηλ μολότωφ. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Επανάσταση δεν είναι φωνάζω και διαμαρτύρομαι, ούτε βάζω φωτιές στους κάδους απορριμάτων. Επανάσταση σημαίνει κάνω αυτό που θέλω στον εαυτό μου πρώτα. Και δεν έχω απαίτηση να με μιμηθεί ο άλλος. Λοιπόν. Ούτε ο Θεός μπορεί να κάνει επανάσταση. Να αλλάξει κάτι. Τις αλλαγές τις κάνουν μόνον οι καιροί, οι ανάγκες των καιρών, όχι κάποιοι περίεργοι δήθεν μπροστάρηδες τσουρουκάδες, όχι κάποιοι μαϊμού πεφωτισμένοι που κλάνουνε κάτι τσιτάτα έτσι για την τιμή της ιδεολογίας και της αγνής σκέψεως ανάμεσα στο χάος, την αναρχία και τη στουπί θολούρα.

Και, προς το παρόν, η τελευταία μου κουβέντα. Δεν υπάρχει, όμως έχει ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ, μεγαλύτερο παγκόσμιο παραμύθι από το ό,τι η επανάσταση θέλει την ιδεολογία της. Κουραφέξαλα. Η ιδεολογία δεν γεννάει επαναστάσεις, παρά μόνον διάφορες, διαφορετικές απόψεις. Χαίρετε.

Διαβάστε ακόμα:

ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο... ΙΟΥΝΗΣ ΤΟΥ 1968