ΤΟ ΛΑΧΕΙΟ ΔΕΝ ΑΝΕΒΑΖΕΙ ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ

Απλώνεις το χέρι και ποντάρεις πάνω στο τραπέζι. Τι είναι αυτό; Μεγάλο πράμα. Αυτό είναι. Δηλαδή; Είσαι κάποιος, ρε. Το ότι μπαίνεις κι εσύ, ότι υπάρχεις κι εσύ μέσα στο παιχνίδι, ότι συμμετέχεις, αυτό σημαίνει ότι έχεις την οικονομική δυνατότητα να στοιχηματίσεις, Ε, αυτό σε φουσκώνει ψυχολογικά.

Ακόμα κι αν δεν το έχει χωνέψει το υποσυνείδητό σου, το βαθύ κράτος στον εγκέφαλο μέσα σου, η παρουσία σου στη συγκεκριμένη τζογαδόρικη διαδικασία, ανεβάζει το ηθικό σου. Είσαι κάποιος. Όχι ο κανένας, όχι ο δεύτερος, όπως σε ζυγίζουν στην πολυκατοικία σου, στη δουλειά σου.

Πλησιάζουμε μία από τις πιο απόκρυφες αιτίες που στον άνθρωπο γεννιέται η ερωτική σχέση με τον τζόγο. Έχεις λεφτά στην τσέπη και πας στο σούπερμάρκετ να ψωνίσεις. Δεν σε φτιάχνει αυτό. Αν, όμως, αγοράσεις έστω ένα λαχείο, δεν σου λέω για κάποιο τυχερό παιχνίδι που τη στιγμή του δρώμενου ανεβαίνουν οι ρυθμοί της καρδιάς. Ακόμα και ένα λαχείο, λέω, να πληρώσεις στο δρόμο, στην ταβέρνα, δεν είναι το ίδιο, όπως αν αγοράζεις ένα περιοδικό ή μια σοκολάτα για το παιδί σου.

Ναι, ακόμα και με τη ξενέρωτη κίνηση να πάρει λαχείο, στο άτομο αρχίζει να κυκλοφορεί το ''μικρόβιο''. Παίρνει τη δόση του ο ναρκομανής και τον κατακλύζουν κύματα ντοπαμίνης κι άλλες χημικές ουσίες στον εγκέφαλο. Έτσι και ο τζογαδόρος, όταν παίζει, όταν ποντάρει τα λεφτά του. Τον πιάνει ένα συναίσθημα αγωνίας και ευφορίας, ένα ρίγος συγκίνησης και ελπίδας. Στο μετέωρο βήμα πάνω στο τσόφλι που πλέει στην απέραντη θάλασσα του απρόβλεπτου, του κεέδους και της χασούρας.
Λίγο το ' χεις αυτό; Το παιχνίδι σου χαρίζει το άγνωστο γλυκό και θανατερό ποτό που χαρίζει η νίκη και η ήττα.

Διαβάστε ακόμα:

ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΤΑ ΑΛΟΓΑ, ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ, ΤΟ ΤΑΒΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΝΙΣ