ΟΤΑΝ ΣΤΕΡΕΨΟΥΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΕΚ

Ο αποδυτηριάκιας ποτέ δεν ήταν μοιρολογίστρα. Ζήτημα κουλτούρας. Δεν μου άρεσε τέτοιος ρόλος. Να κλαίω δημοσίως τον πεθαμένο. Να παρηγορώ τους τεθλιμένους συγγενείς.
Ήμουν δέκα χρονών όταν γνώρισα το μοιρολόγι το πληρωμένο. Είχε πεθάνει η γιαγιά μου και οι θείες μου, όπως ήταν το έθιμο, έφεραν μοιρολογίστρες, δυο, όχι τρεις, δεν υπήρχαν και τόσα λεφτά.

Κλαίνε οι μοιρολογίστρες πάνω από το φέρετρο. Κτυπιούνται, τραβούν τα μαλλιά τους για ένα νεκρό τον οποίον δεν τον γνωρίζουν. Πρέπει, όμως, να μη φύγει άκλαφτος ο πεθαμένος.

Κλάψτε για την ΑΕΚ. Θα της κάνει καλό. Δώστε όσα δάκρυα έχετε, γνήσια και υποκριτικά, ίσως την βοηθήσουν την ΑΕΚ. Μόνο να ξεχάσετε την κριτική. Την αυτοκριτική.
Μήπως όταν στερέψουν τα δάκρυα γίνει κι αυτό που επιβάλλεται. Ένας ψυχρός και στέρεος απολογισμός για το τι ακριβώς συνέβη από το καλοκαίρι του 2004. Όχι τόσο να αποδοθούν ευθύνες, όχι να στηθούν αγχόνες στο γκρεμισμένο γήπεδο της Φιλαδέλφειας. Όσο για να μην επαναληφθούν τα εγκλήματα. Όσο για να πέσει φως και να μην πλησιάζουν ξανά άλλοι σωτήρες και παραστάτες σωτήρων την ΑΕΚ.

Διαβάστε ακόμα:

Της ΑΕΚ την περόνη όταν τράβηξαν

Και κάποιοι ΑΕΚτζήδες έστησαν την ΑΕΚ