Στον τατουατζή πήγε η κοπελλιά χωρίς μυαλό. Στον τατουατζή. Τι θα πει ποιος είναι αυτός; Ξέρεις τι είναι ο σουβλατζής και ο φαναρτζής και ο τζαμτζής και δεν ξέρεις τον, ελληνιστί, δερματοστίκτη; Αυτόν που σου κάνει ένα στίγμα στο δέρμα. Που μ’ ένα όνομα, ένα σύμβολο, ένα σχέδιο σε στιγματίζει για όλη σου τη ζωή. Το τατουάζ δεν βγαίνει μέχρι να πεθάνεις. Εκτός κι αν θέλεις μετά να το «σβήσεις».
Πίνω στα αγαπημένα μας ξέφωτα, στη γη, Όπου είμαστε όλοι θαμμένοι.
Καθαρά Δευτέρα σήμερα και οφείλω να σας προειδοποιήσω μη τυχόν και δεν συμπεριφερθείτε όπως αρμόζει στη συγκεκριμένη ημέρα, η οποία δεν είναι όποια κι όποια. Παρακαλώ. Να ξέρουμε πού βαδίζουμε και τι κάνουμε. Όλες οι άλλες Δευτέρες του χρόνου είναι βρώμικες…, και μόνο τούτη που είναι μια Δευτέρα – κλειδί έχει αποφασισθεί να παραμείνει καθαρή, αλλά κι εσείς, είχατε υποχρέωση να ξεκινήσετε την σημερινή ημέρα με καθαρό σώμα και καθαρή ψυχή.
Ο βασιλιάς Καρνάβαλος, σου λέει. Κι εγώ, σοβαρός άνθρωπος, κοτζάμ αποδυτηριάκιας, να ασχολήθώ με τούτο το καραγκιοζιλίκι, το μασκαριλίκι; Σε παρακαλώ. Καθαρή Δευτέρα αύριο, να τηρήσουμε το έθιμο, σου λένε, να κάψουμε τον βασιλιά. Τον άρχοντα της γελοιότητας.
Έτσι που τον βλέπω να χαμογελάει μου ‘ρχεται να συμφωνήσω με την θεωρία του Δαρβίνου. Αυτού του μαλάκα που είχε υποστηρίξει ότι ο άνθρωπος προέρχεται από τον πίθηκο. Συγκεκριμένα, ο Ντάρβιν ανέπτυξε τη θεωρία ότι τα ζωικά είδη επί της Γης υπόκεινται σε βαθμιαία εξέλιξη από το ατελέστερον προς το τελειότερον.
Λεχρίτης. Τι ζωγραφίζει μέσα σου αυτή η λέξη, αυτός ο χαρακτηρισμός; Μην ανοίξουμε λεξικά, ούτε να ψάξουμε την ετυμολογία της λέξεως. Και να βρεθεί η ρίζα της λέξεως ''λεχρίτης'', η καταγωγή της, δεν κάνεις τίποτα. Επειδή στην πορεία των αιώνων το νόημα κάποιων λέξεων αλλάζει, διαφοροποιείται μέχρι που γίνεται άσχετο με 'ο,τι αρχικά, παλαιότερα σήμαινε. Άλλο πράμα, δηλαδή, λέγανε πριν εκατό ή χίλια χρόνια όταν αποκαλούσαν κάποιον λεχρίτη ή λέχριο, κι άλλο να εννοούν σήμερα.
Δεν υπάρχει σελίδα του ημερολογίου χωρίς να αφιερώνεται σε κάποιον, άγιος είναι αυτός, οσιομάρτυρας, κάποιος περίεργος, τέλος πάντων. Η σημερινή αφιερώνεται στον Άσωτο. Δεν πρόκειται για ημιάγιο, ούτε καν για παπά, καλόγερο και ιεροψάλτη. Είναι ο γίγαντας ο Άσωτος, που τους λέει, φόρα παρτίδα, Παρατάτε με, μαλάκες, με τις γκρίνιες σας για το τι κάνω. Μη μου τα ζαλίζετε, μη μου κολλάτε. Μπερδεύομαι εγώ στα δικά σας, γιατί εσείς θέλετε να σωθείτε με έναν σωτήρα;
Η σκηνή μοιάζει ταινίας του σινεμά. Αληθινή σκηνή, κι έτσι, ως αληθινότατη σκηνή έχει καταγραφεί στα κιτάπια της αστυνομίας και στα χρονικά της δικαιοσύνης, όμως κατ’ ευθείαν σε παραπέμπει σε φιλμ αστυνομικό, κατασκοπευτικό, κάτι τέτοιο. Κτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας της οικίας, άγρια μεσάνυχτα, όπου χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση εμφανίζονται έξι (αριθμός 6) αστυνομικοί με πολιτικά κι ένας εισαγγελέας.
Παραμονές Χριστουγέννων και συγκεκριμένα στις 22 Δεκεμβρίου πριν από 181 χρόνια, εκεί που κτυπάει η καρδιά της νεώτερης Ελλάδος, στο Ναύπλιο, έδρα του κυβερνήτη Ιωάννου Καποδίστρια, πριν το περήφανο μπρίκι μπει στο λιμάνι. Η κυρία περιεργάζεται με τα έξυπνα και μελαγχολικά της μάτια την εικόνα, σα μέσα σε κάδρο, της μικρής γραφικής θαλασσινής πολιτείας. Από τα νότια πλησιάζει το θαυμαστό σκαρί, και σπάει τα παιχνιδιάρικα κύματα.
Ξεκινώ με την κοντέσσα Τζαίην. Μιλάμε για άτομο που αν το συναντήσεις είναι αδύνατον να το ξεχάσεις μια ζωή. Να μην το συζητάς, για εκείνο και το άλλο. Γυναίκα που γεννήθηκε να μαγνητίζει τους άνδρες και μέσα της δεν είχε τον παραμικρό δισταγμό για αυτοσυγκράτηση.
