Πάσχα. Δηλαδή; Ανάσταση. Αυτό είναι το Πάσχα. Η ανάσταση. Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Πάσχα είναι η γιορτή της ανάστασης. Αυτός είναι ο άνθρωπος. Όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει. Όλα τα κάνει γλέντι. Είτε είναι ζωή, είτε θάνατος. Είτε είσοδος του θέρους, είτε τέλος του έτους, είτε η αρχή των βροχών, των καλλιεργειών. Όλα παίζουν.

Σήμερα έτσι, αύριο άλλοιώς. Δεν υπάρχει πρόσωπο της Ιστορίας που να αντιμετωπίζεται μονοδιάστατα ανά τους αιώνες. Παίζει και η ανατροπή. Και η διαφοροποίηση. Και η απομυθοποίηση. Στο γίγαντα ανακαλύπτουν ελαττώματα νάνου. Στον έντιμο ότι ήταν χαμούρα του κερατά. Στον αρχικάθαρμα ότι ήταν αδικημένος στον καιρό του διότι είχε επάνω του και ανθρώπινες πλευρές. Αλήθεια, ποια είναι η σημασία στο πώς έχει καταγραφεί ένα ιστορικό πρόσωπο, και ποιος ήταν στην πραγματικότητα;

Συνέβη στο περσινό Πάσχα. Και το διέπραξε ο φίλος μου, ο παλιόφιλος ο Δαμιανός. Τόσα χρόνια, και κάθε χρόνο το έλεγε, αλλά δεν το έκανε. Αυτή τη φορά τους την έκανε τη ζημιά. Φοβερά πράγματα. Είναι θεσμός κάθε Πάσχα να ψήνονται δυο αρνιά στο σπίτι του Δαμιανού, κάπου έξω από την Αθήνα, κοντά στο μισάωρο με το αυτοκίνητο. Εγώ δεν είμαι μόνιμος στην παρέα, συνήθως απουσιάζω απ’ αυτή τη μάζωξη της παλιοπαρέας, όμως το περασμένο Πάσχα δήλωσα συμμετοχή.

Σταυρώθηκε, λέει. Πώς σταυρώθηκε; Με το κεφάλι επάνω ή με το κεφάλι κάτω. Κανονικά, δηλαδή, τον σταύρωσαν, στο όρθιο ή πάνω στο σταυρό τον έστησαν ανάποδα, δηλαδή τον κάρφωσαν με τα πόδια υψηλά και το κεφάλι χαμηλά. Τον κακοποιό, τον ποινικό εγκληματία, τον σταυρώνανε με το κεφάλι επάνω, όπως σταύρωσαν τον Ιησού. Σταύρωναν με το κεφάλι κάτω τον στασιαστή, εκείνον που ζητούσε κοινωνικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, τέτοια κόλπα που κρατάνε από τα παλιά τα χρόνια. Ο Ιησούς, βέβαια, δεν ήταν ούτε κακοποιός, ούτε επαναστάτης.

Πάσχα. Με φινάλε στο έργο την Ανάσταση. Σοβαρά; Δεν υπάρχει καμιά ανάσταση. Αυτό λέει ο αποδυτηριάκιας. Ποια ανάσταση; Για να υπάρξει ανάσταση πρέπει να έχει προηγηθεί θάνατος. Για μένα, όμως, δεν υπάρχει θάνατος. Και πώς να υπάρχει θάνατος, αφού δεν υπάρχει ζωή. Η ζωή, ο θάνατος, η ανάσταση, ο παράδεισος, η κόλαση. Όλα αυτά είναι παραμύθια. Όπως στο λέω. Παραμύθια, τα οποία είναι απαραίτητα. Και χρήσιμα. Άμα, όμως, τα ψάξεις θα δεις πολύ εύκολα ότι δεν αντέχουν στη λογική.

Μυστικός Δείπνος. Ψοφάω για μυστικότητες. Και για δείπνα. Κι όταν το έχεις το έργο σ’ ένα πακέτο, και δείπνος και με μυστικότητα, τότε το πράμα ενέχει τελετουργικότητα. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για το τελευταίο συμπόσιο του Ιησού Χριστού με τους μαθητές του.

Πάσχα, λοιπόν. Πάσχα Ελλήνων, που λένε, όπως άλλοι λένε πάσχα Τούρκων, Κογκολέζων, Αυστραλών, Δανών, Μαυριτανών, όσοι είναι χριστιανοί έχουν το Πάσχα τους, τέλος πάντων. Αν δεν είσαι χριστιανός θα είσαι κάτι άλλο. Δεν μπορεί να μην είσαι κάτι. Κάτι άλλο θα είσαι. Κάτι πρέπει να είσαι.

Το τραγούδι της πουτάνας ή αλλοιώς το τροπάριο της Κασσιανής παίζεται κάθε Μεγάλη Τρίτη στις εκκλησίες. ''Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή...''. Η γυναίκα με την έντονη ζωή που έγινε ύψιστος εκκλησιαστικός ύμνος.

Τα κόμματα, τα πολιτικά κόμματα επηρεάζουν τον κόσμο. Μάλιστα, κύριοι. Αυτή την χοντρομαλακία είπε στον ανηψιό μου ο δάσκαλός του. Μάλιστα, κύριοι. Αυτά τα φοβερά πράγματα μαθαίνουν τα παιδιά σας στα σχολεία. Κι εσείς, βέβαια, δεν είστε χειρώτεροι από τους δασκάλους. Από τους πολιτικούς σας, από τους παπάδες σας, τους γιατρούς σας, τους δημοσιογράφους σας.

Χθες τελείωσε ένας μήνας, σήμερα αρχίζει ένας άλλος. Ο τεράστιος Απρίλιος. Ο μήνας που έχει γεννήσει τα μεγαλύτερα μυαλά της γης τους τελευταίους 27 αιώνες. Μέγας ο Απρίλιος. Και πού την έβαλαν οι αλήτες την ημέρα του ψέματος; Στην πρώτη ημέρα του γίγαντα του Απριλίου. Φοβερά πράγματα, κύριε. Πρωταπριλιά, σου λέει. Η πρώτη του Απρίλη κι ελάτε όλοι να κάνουμε πλακίτσες για να γελάσουμε. Σοβαρά, ρε;